Kibboetsniks geloofden ooit in vrede met de Palestijnen, maar nu niet meer

Kibboetsniks geloofden ooit in vrede met de Palestijnen, maar nu niet meer

In het hart van Tzora, een groene gemeenschap ten westen van Jeruzalem, zit Almog Holot in haar nieuwe appartement en laat haar vingers over een schaal met kristallen glijden terwijl de wind op haar balkon waait in de zachte bries.

Achttien maanden geleden hield ze twaalf uur lang de klink van de deur van haar schuilplaats in kibboets Nirim vast, samen met haar moeder en kinderen, die toen zes en acht jaar oud waren. Ze verborgen zich voor Hamas-militanten die granaten naar hun huizen gooiden, hun huizen plunderden en de gemeenschap terroriseerden.

De aanslagen van 7 oktober

Op 7 oktober 2023 werden vijf mensen uit de kibboets van Holot gedood en nog eens vijf ontvoerd toen Hamas en andere militante groeperingen een gecoördineerde terroristische aanval lanceerden op Israëlische gemeenschappen en militaire posten, waarbij 1.200 mensen omkwamen en 251 werden ontvoerd.

Holot en haar familie overleefden deze aanval, maar hun geloof in vrede heeft eronder geleden. “Ik weet niet waar ik in geloof, maar het is geen vrede”, zei ze in een interview.

Het leven op de kibboets

Holot en haar ex-man, die uit Nirim komt, hadden besloten hun gezin daar groot te brengen omdat ze geloofden dat dit de beste plek was voor hun kinderen. ‘Kibboetsen zijn in veel opzichten een paradijs op aarde’, legde ze uit. "Je leeft in een gemeenschap waar geld niet de belangrijkste rol speelt. Mensen kennen elkaar, geven om elkaar en helpen elkaar."

Hoewel haar kinderen opgroeiden in een realiteit waarin een raket op elk moment kon toeslaan, beschreef Holot de periode vóór 7 oktober als ‘overwegend vredig’. De meeste mensen in Gaza zijn goed, net als zij, wisten de kinderen van Holot. Zoals veel inwoners van de kibboetsen die in de buurt van de Gazastrook wonen, heeft ze linkse politieke opvattingen en geloofde ze ooit in vrede met de Palestijnen.

Een verandering van perspectief

“Mensen buiten mijn kibboets vertelden me vaak dat mijn opvattingen ‘naïef’ waren”, zei ze. “Nu denk ik dat ze gelijk hadden.” Ze kan niet langer spreken over vrede tussen Israëli's en Palestijnen en beschrijft hoeveel mensen in haar gemeenschap "verrast" waren door de aanslagen, maar niet door de acties van Hamas. “We dachten dat de mensen in Gaza net als wij waren. En dat bleek niet zo te zijn”, zei ze.

Een soortgelijk gevoel werd geuit door Avida Bachar uit de nabijgelegen kibboets Be'eri, die zijn vrouw, zoon en been verloor bij de aanvallen. Vóór 7 oktober was hij ervan overtuigd dat Israëliërs en Palestijnen samen konden leven. Nu is hij van mening dat Israël Gaza met de grond gelijk moet maken en het volledig moet controleren.

Psychologische gevolgen van trauma

Veranderingen in de houding zijn niet verrassend voor overlevenden van extreem trauma, zegt Merav Roth, een in Haifa gevestigde klinisch psycholoog en psychoanalyticus. Roth, die een langdurig therapeutisch project voor de slachtoffers van 7 oktober heeft opgezet, legt uit dat overlevenden vaak hun toevlucht nemen tot dissociatie als coping-mechanisme. “Het kost de meeste mensen al hun energie alleen al om mentaal te overleven”, zegt Roth.

Holot verlangt naar bescherming voor zichzelf en haar kinderen, die allebei lijden aan PTSS. Hoewel ze zegt dat ze de Amerikaanse president Donald Trump en premier Benjamin Netanyahu politiek niet steunt, heeft het idee om Palestijnen uit Gaza naar derde landen te verplaatsen haar tot nadenken gebracht.

Inzichten over de toekomst

De afgelopen jaren is de Israëlische samenleving sterk naar rechts verschoven, waarbij slechts 13% van de Joodse burgers zichzelf nu als links identificeert. De opvattingen van Holot en Bachar weerspiegelen een bredere verschuiving in de perceptie van de Israëlisch-Palestijnse conflicten en het idee van een tweestatenoplossing. Terwijl het rechtse spectrum krachtig tegen een Palestijnse staat blijft, zijn de standpunten in het centrum duidelijk naar elkaar toegegroeid.

Ondanks de gewelddadige conflictsituatie heeft niet iedere overlevende zijn visie op vrede opgegeven. Bij het graf van haar vader, een bekende vredesactivist, las Sharone Lifschitz een van zijn gedichten voor over de wens van een week zonder dat er Palestijnen worden vermoord.

“Mijn vader zei dat vrede onvermijdelijk was, het was gewoon een kwestie van hoeveel bloed er eerst vergoten werd”, zei ze. Roth, die gelooft in een tweestatenoplossing, heeft nog steeds hoop op vrede en benadrukt dat sommige van de overlevenden met wie ze samenwerkte nog steeds voor die vrede willen vechten.

Bij Kibbutz Tzora blijft Holot vasthouden aan haar liberale waarden en richt ze zich op het genezen van zichzelf en haar kinderen. ‘Ik wil ze geen negatieve opvattingen over de mensheid bijbrengen’, zegt ze. “Dus bereid ik ze voor om te denken dat Hamas slecht is, maar dat de mensen goed zijn – ook al denk ik er niet zo over.”