Vrouwenvoetbal in de schaduw van de Taliban: de strijd voor zichtbaarheid in Afghanistan

Vrouwenvoetbal in de schaduw van de Taliban: de strijd voor zichtbaarheid in Afghanistan

Mariam en Shabnam Ruhin, twee zussen met Afghaanse roots, zetten zich met hun project “Playmakers” in voor meisjesvoetbal in Hamburg-Harburg. Na de gepassioneerde start van het project in 2021, waarbij jonge meisjes zowel sportieve vaardigheden als waarden worden bijgebracht, hebben de twee zussen een heel bijzondere band met hun thuisland. “Voor mij is voetbal een gevoel van vrijheid”, zegt Shabnam, die haar liefde voor sport beschrijft. Maar de weg is hobbelig: ze moesten zich verzetten tegen vooroordelen en culturele normen. “Niet iedereen was blij dat we aan het voetballen waren”, zegt Shabnam, verwijzend naar het misbruikschandaal in het Afghaanse voetbal dat in 2018 aan het licht kwam. Terugkijkend voelen ze zich gesterkt in hun strijd voor de rechten van vrouwen en meisjes in Afghanistan, waar fysieke activiteit voor velen taboe is. DW gemeld.

Ontsnap en hoop in ballingschap

De moeilijke omstandigheden in Afghanistan zijn verder verslechterd nadat de Taliban in 2021 aan de macht kwamen. Vrouwelijke voetballers die zich proberen te verdedigen tegen onderdrukking leven in angst en ontberingen. Shamsia Amiri, een nationale speler, beschrijft dramatische taferelen waarin de Taliban gewelddadig optreden tegen mensen. Veel nationale spelers moesten in ballingschap vluchten, gesteund door Mariam en Shabnam en voormalig aanvoerder Khalida Popal. Een van de nieuwe hoopvolle spelers is het ‘Afghaanse Damesteam’ in Australië, waar de spelers sinds 2022 actief zijn en campagne voeren voor gerechtigheid. De zusjes Ruhin voerden ook campagne om de erkenning van hun nationale team door de FIFA te bewerkstelligen. “De FIFA moet ons helpen”, eist Shabnam strijdlustig, omdat zonder deze erkenning het risico bestaat dat vrouwen verder uit de sport worden verdrongen, meldt ZDF.

In hun zoektocht naar zichtbaarheid en rechten voor Afghaanse vrouwen willen de Ruhins de aandacht vestigen op het feit dat het lijden niet vergeten mag worden. Mariam legt uit: "Mijn stem vertegenwoordigt de meisjes in Afghanistan. Zolang ik zwijg, worden de vrouwen ook niet gehoord." De zussen zijn rolmodellen en vertegenwoordigen de hoop van veel meisjes in Afghanistan die streven naar een leven vol vrijheid en gelijke rechten.