Opuszczone tajne bazy atomowe w lasach Litwy

Wejście do systemu jest wyłożone kilka linii ogrodzenia cierniowego. Po krótkim marszu cztery białe kopuły są widoczne, które kontrastują z zielenią lasu - bunkry, które kiedyś mieściły broń masowego rażenia. Struktury te działają jak pasożytnicze grzyby, które nie należą do ich otoczenia.

Historia bazy odzwierciedla logikę zimnej wojny i broń nuklearną. Westlitauen-w tym czasie część litewskiej sowieckiej Socjalistycznej Republiki-była idealną lokalizacją do przechowywania wybuchowych szefów, które mające na celu kraje NATO. Litwa stała się mocno zmilitaryzowaną strefą wzdłuż Morza Bałtyckiego z bazami rakietowymi, miastami wojskowymi i garnizonami, a także krajami sąsiednimi Łotwa i Estonia.

poufność i bezpieczeństwo

Baza rakietowa Plokštinė została ukończona w 1962 r. Po dwóch latach budowy, z udziałem ponad 10 000 pracowników z całego Związku Radzieckiego. Ta ogromna działalność budowlana nie była ukryta przed miejscową ludnością. „Ludzie nie wiedzieli, jaka broń była tam przechowywana, ale znaliśmy to miejsce” - mówi Aušra Brazdeiikytė, lider w muzeum zimnej wojny.

Brazdeiikytė urodziła się w wiosce w pobliżu oddolnych i spędziła całe życie w regionie. Żołnierze stali się częścią lokalnego życia i powszechne było słyszenie hałasu z ciężkiego sprzętu, który transportował sprzęt wojskowy.

„Pracowaliśmy z żołnierzami z różnych republik radzieckich nad Colchoses, ale nigdy nie rozmawialiśmy o kwestiach wojskowych” - wspomina. Fałszywe pytania mogą zakończyć się tragicznie w systemie radzieckim. Dostęp do kompleksu został silnie zabezpieczony, z ogrodzeniem elektrycznym, które rozciągało się na podstawie dwóch mil wokół podstawy, a gęsty las utrudniał dotarcie.

Imponujące doświadczenie

Cała tajemnica się opłaciła. US Intelligence Services odkryły bazę w 1978 r. Przez edukację satelitarną. W tym momencie Sowieci wycofali system między ZSRR a USA

Wejście do systemu - jak zawsze - jest przeprowadzane przez otwór w ziemi. „Proszę, zetrzyj stopy”, stoi ponad hermetycznie zamkniętymi drzwiami na znaku rosyjskiego. Czystość jest ważna w miejscu pracy, zwłaszcza jeśli pracujesz z bronią mitatomową w tajnym podziemnym systemie.

Baza rakiet Plokštinė była opracowanym projektem wojskowym, wzorowym tego rodzaju ustanowieniem w Związku Radzieckim. Nacisk kładziony jest na podziemne centrum dowodzenia z siecią biegów i czterema 30 metrów głębokości wałków dla rakiet podłogowych R-12 Dvina. Była nawet podziemna elektrownia do generowania energii w nagłych wypadkach.

Miejsce wspomnień

The Ghost Town Next Door

Tylko kilka kroków od czterech silosów to miasto duchów, które nie ma nazwy. Pierwotnie mieszkali około 300 żołnierzy i oficerów, którzy pracowali nad bazą rakiet. Po zamknięciu bazy Plokštinė niektóre budynki administracyjne w mieście zostały przekształcone dziwnie na letni obóz dla dzieci, który był obsługiwany w latach 1979–1990 pod nazwą Žuvėdra (Seemöwe). Postanek autobusowy bezpośrednio za bramą wejściową jest pomalowany kolorowym obrazem gnomu na grzybie, który trzyma kwiat.

region pełen kontrastów

Dzisiaj niewiele pozostało z miasta wojskowego. Najbardziej imponującym widokiem jest wiele dawnych hangarów magazynowych. Wydajne z błota i trawy, wyglądają jak starożytne piramidy, które zostały utracone w lesie. Połączenie ciemnej, opuszczonej bazy rakietowej i pięknej natury wokół niej może być alegorią dla współczesnej Litwy.

Kraj z powodzeniem pokonał dziesięciolecia sowieckiej załogi i zamienił swoje blizny z zimnej wojny w momenty edukacyjne. Oprócz bazy Park Narodowy Žemaitija jest jednym z najpiękniejszych miejsc na Litwie, pełnym atrakcji. Wizyta w parku prowadzi do serca Samogitii - regionu o bogatej lokalnej kulturze. Tradycje pogańskie i chrześcijańskie współistnieją tutaj; Uważa się, że kraj ten był ostatnią częścią Europy, która została przekształcona na chrześcijaństwo w XV wieku.

Žemaičių blynai lub samogicka naleśniki to supergwiazda dania z regionalnych naleśników ziemniaczanych z napełnianiem mięsa. Cepelinai, wypełnione pierogi ziemniaczane z twarogiem lub mięsem mielonym, to kolejne litewskie jedzenie duszy. I nikt nie opuszcza regionu, bez Šaltibarščiai, zimnej, różowej zupy z buraków.