Jagen in het stenen tijdperk: oude walvisbeenderen onthullen geheime voedselstrategieën!

Jagen in het stenen tijdperk: oude walvisbeenderen onthullen geheime voedselstrategieën!

Uit een recent onderzoek is gebleken dat inwoners van de kustgebieden van de Atlantische Oceaan al 17.500 tot 16.000 jaar geleden walvisbotten gebruikten voor hun gereedschap en jachtwapens. Dit werk is het resultaat van een samenwerking tussen wetenschappers van de Autonome Universiteit van Barcelona, de Universiteit van Toulouse en de Universiteit van Wenen, die 83 botwerktuigen en 90 extra vondsten uit de Santa Catalina-grot in Baskenland analyseerde.

Van de onderzochte botten waren er 71 afkomstig van de overblijfselen van grote walvissen die in de regio leefden. Er werden 20.000 jaar geleden minstens zes soorten walvissen aangetroffen in de Noord-Atlantische Oceaan, waaronder potvissen, gewone vinvissen en blauwe vinvissen. Deze bevindingen zijn het resultaat van een uitgebreide analyse van stabiele isotopen, waardoor het mogelijk werd conclusies te trekken over het dieet en de levensstijl van mensen uit het stenen tijdperk in die tijd.

Walvisbotten als voedselbron en hulpmiddel

De walvisbotten waren vanwege hun grootte bijzonder aantrekkelijk voor mensen uit het stenen tijdperk. Ze werden voornamelijk gebruikt om jachtwapens te maken, zoals pijlschachten en punten. Aangenomen kan worden dat mensen in dit koudere en meer walvisrijke gebied niet actief op de grote zeedieren jaagden, maar hun toevlucht namen tot hun overblijfselen.

Uit het onderzoek blijkt ook dat het eerste bewijs van het gebruik van walvisbotten al 20.000 jaar geleden dateert. De eerdere aannames, die waren gebaseerd op gebruik 18.000 jaar geleden, konden dus nauwkeuriger worden gemaakt. De verscheidenheid aan walvissoorten die destijds het kustgebied bevolkten, demonstreert de rijke maritieme voedselketen van deze tijd.

Diëten in het stenen tijdperk

Het dieet van de mensen uit het stenen tijdperk was evenwichtig en gevarieerd, afhankelijk van het klimaat en de beschikbaarheid van voedsel. Uit recente onderzoeken blijkt dat jager-verzamelaars gemiddeld langer leefden en minder last hadden van ziekten dan latere landbouwculturen. Ze vertrouwden minder op granen voor hun dieet, wat de argumenten voor de veronderstelde behoefte aan ‘diëten uit het stenen tijdperk zonder granen’ in twijfel trekt. Een studie heeft aangetoond dat aanpassing aan verschillende voedselbronnen mensen heeft geholpen gezonder te leven onder verschillende omgevingsomstandigheden.

Het paleolithische dieet was gevarieerder en rijker aan voedingsstoffen dan vaak wordt aangenomen. Jagers-verzamelaars konden tijdens hun migratie gemakkelijk nieuwe voedselbronnen vinden, terwijl agrarische samenlevingen vaak te lijden hadden onder hongersnood als de oogsten mislukten.

Samenvattend vergroot het onderzoek niet alleen de kennis over het gebruik van walvisbotten in het stenen tijdperk, maar stelt het ook de ideeën over de levensstijl en het dieet van mensen in die tijd fundamenteel in vraag. In plaats van een achtergesteld bestaan, zoals vaak in de context van het stenen tijdperk wordt afgebeeld, ontstaat er een beeld van aanpassing, diversiteit en gezonde voeding.