Najbardziej wysunięte na północ lotnisko świata ma topniejący pas startowy

Najbardziej wysunięte na północ lotnisko świata ma topniejący pas startowy

Zamarznięte połacie Arktyki coraz częściej stają się jednym z najbardziej poszukiwanych kierunków podróży na świecie. Zainteresowanie prezydenta Donalda Trumpa zakupem Grenlandii, a także rosnące zainteresowanie Rosji i Chin rozwojem szlaków morskich wzdłuż północnego wybrzeża Syberii, stawiają te odległe regiony w centrum uwagi.

Fala przygód

Jednak nowo odkryta popularność Arktyki nie wynika wyłącznie z kwestii geopolitycznych. Miejsca docelowe za kołem podbiegunowym, od Alaski po Laponię, odnotowują rekordową liczbę odwiedzających, ponieważ poszukiwacze przygód szukają dreszczyku emocji podczas odkrywania najbardziej ekstremalnych granic naszej planety.

Szwedzki startup o nazwie OceanSky Cruises planuje nawet luksusowe rejsy sterowcem na geograficzny biegun północny, choć oficjalna data premiery nie została jeszcze ustalona.

Svalbard: Najbardziej wysunięte na północ lotnisko na świecie

Choć szczyt naszej planety może przez długi czas pozostać poza zasięgiem przeciętnego podróżnika, istnieją linie lotnicze, które są zaskakująco blisko. Port lotniczy Svalbard, położony w norweskim archipelagu Svalbard, to najbardziej wysunięte na północ lotnisko na świecie, obsługujące regularne loty komercyjne. Dwie linie lotnicze, SAS i Norweg, latają przez cały rok pomiędzy lotniskiem w Longyearbyen, główną osadą na wyspach, a kontynentalną Norwegią, ponad 800 kilometrów na południe.

Lotnisko regularnie obsługuje również loty czarterowe i prywatne odrzutowce, dlatego fascynujące jest jego wyjątkowe położenie geograficzne.

Ważne połączenie w niestabilnym regionie

Arktyka jest jednym z najbardziej wrażliwych ekologicznie regionów na świecie, a zespół na lotnisku Svalbard miał już okazję po raz pierwszy posmakować skutków zmian klimatycznych. Kiedy na początku lat 70. XX wieku budowano pas startowy o długości 2300 metrów, nikt nie spodziewał się, że warstwa wiecznej zmarzliny, na której został zbudowany, zacznie się topić. Jednak dokładnie to dzieje się teraz.

Wieczną zmarzlinę definiuje się jako grunt, który pozostaje zamarznięty przez co najmniej dwa lata. Ogrzewanie i topnienie wiecznej zmarzliny staje się poważnym problemem dla Svalbardu, co powoduje niestabilność i osiadanie budynków i infrastruktury, a także zwiększa ryzyko osunięć ziemi i lawin.

„W miesiącach letnich musimy codziennie dokładnie sprawdzać pas startowy, ponieważ w każdej chwili grunt może się zawalić. Spodziewamy się, że jest to wyzwanie, które z czasem będzie coraz większe” – powiedziała Ragnhild Kommisrud, menadżer lotniska, w rozmowie telefonicznej z CNN.

Uzależnienie od węgla

Trudno przecenić znaczenie tego lotniska dla około 2500 mieszkańców Svalbardu. Gdyby lotnisko miało zostać zamknięte, większość niezbędnych dostaw musiałaby zostać dostarczona statkiem, co mogłoby oznaczać podróż trwającą do dwóch dni w każdą stronę. „Na lotnisku zawsze mamy dodatkowy personel i materiały, ponieważ jeśli coś się zepsuje, musimy być w stanie to naprawić sami, bez pomocy z zewnątrz” – wyjaśnia Kommisrud.

Wytwarzanie energii elektrycznej od dawna jest drażliwą kwestią na Svalbardzie. Lokalna społeczność jest żywo zainteresowana zapobieganiem globalnemu ociepleniu i zachowaniem nienaruszonej przyrody archipelagu. Jednak do niedawna duża część lokalnej gospodarki opierała się niemal wyłącznie na węglu.

Pomimo swojego oddalenia, Svalbard jest wyposażony w bogate złoża węgla w sąsiedztwie głębokich, wolnych od lodu fiordów, dzięki czemu region ten nadaje się do wydobycia. Na mocy Traktatu Svalbardzkiego z 1920 r., podpisanego przez takie kraje, jak Stany Zjednoczone, Japonię i wiele krajów UE, Norwegia sprawuje władzę nad wyspami, ale inne strony traktatu również mają prawo rozwijać tam działalność gospodarczą.

W ciągu ostatniej dekady kopalnie prowadzone przez Norwegię stopniowo zaprzestawały wydobycia. Sveagruva, jedna z największych i najbardziej produktywnych kopalni na Svalbardzie, została zamknięta w 2020 roku, a obszar został zrenaturalizowany. Z raportów wynika, że ​​rosyjska elektrownia węglowa w Barentsburgu, drugiej co do wielkości osadzie na wyspie, pozostaje otwarta, ale oczekuje się, że zmniejszy produkcję.

Przejście na energię odnawialną

Ponieważ węgiel w dużej mierze zniknął, Svalbard uczynił turystykę główną działalnością gospodarczą. „Svalbard był kiedyś niezwykle turystycznym kierunkiem skierowanym do najbardziej żądnych przygód turystów. Nadal jest stosunkowo wyjątkowy, ale w coraz większym stopniu stajemy się głównym nurtem” – mówi Ronny Brunvoll, dyrektor generalny Visit Svalbard, stowarzyszenia reprezentującego ponad 70 prywatnych firm związanych z turystyką.

Lato było tradycyjnie szczytem sezonu, a kilka armatorów statków wycieczkowych oferuje wyprawy do regionu. Jednak sezon ten zostaje przedłużony, ponieważ coraz więcej osób odwiedza Svalbard zimą, aby podziwiać zorzę polarną, a także wczesną wiosną, kiedy dni są dłuższe, ale nadal możliwe są zajęcia na świeżym powietrzu, takie jak psie zaprzęgi i jazda na skuterach śnieżnych.

Jednak Touring Svalbard wiąże się z pewnymi ważnymi zastrzeżeniami. Brunvoll ostrzega o realiach w terenie i dlaczego odwiedzający nie powinni opuszczać miasta bez przewodnika. „Istnieje bardzo realna szansa na spotkanie niedźwiedzia polarnego. Poza tym pogoda może zmienić się bardzo gwałtownie. Może być brutalnie. A jeśli coś się stanie, nie spodziewaj się, że w większości miejsc będziesz mieć sygnał komórkowy. Musisz być przygotowany i wiedzieć, co robisz”.

Niebezpieczeństwa związane z turystyką masową są nadal na ustach wszystkich. Liczba miejsc noclegowych na Svalbardzie została ograniczona do 500 pokoi i oczekuje się, że tak pozostanie w dającej się przewidzieć przyszłości. Turystyka może być nowym „węglem” Svalbardu, ale zarówno branża turystyczna, jak i władze wydają się być świadome swojej odpowiedzialności za ochronę nietkniętej dzikiej przyrody, która czyni te wyspy fascynującym miejscem.