De meest noordelijke luchthaven van de wereld heeft een smelle landingsbaan

De meest noordelijke luchthaven van de wereld heeft een smelle landingsbaan

De bevroren uitgestrektheid van het Noordpoolgebied ontwikkelen zich steeds meer tot een van de meest gezochte reisbestemmingen ter wereld. De interesse van president Donald Trump voor de aankoop van Groenland, evenals de groeiende interesse van Rusland en China bij de ontwikkeling van de zeroutes langs de noordkust van Siberië, brengt deze afgelegen regio's in de schijnwerpers.

een toename van de dorst naar avontuur

Maar de nieuw ontdekte populariteit van het Noordpoolgebied gaat niet alleen over geopolitieke vragen. Reisbestemmingen langs de poolcirkel, van Alaska tot Lapland, recordbezoekersnummers, terwijl avontuurlijke reizigers op zoek zijn naar de sensatie om de meest extreme grenzen van onze planeet te verkennen.

Een Zweedse startup genaamd Oceansky Cruises plant zelfs luxueuze reizen met luchtschepen naar de geografische Noordpool, zelfs als er nog geen officiële startdatum is vastgesteld.

Svalbard: de meest noordelijke luchthaven ter wereld

Hoewel de top van onze planeet lange tijd onbereikbaar kan blijven voor de gemiddelde reiziger, zijn er luchtvaartmaatschappijen die ongelooflijk dichtbij komen. Svalbard Airport, op de Noorse archipel Svalbard, is de meest noordelijke luchthaven ter wereld met regelmatige commerciële vluchten. Twee luchtvaartmaatschappijen, SAS en Noors, vliegen het hele jaar door tussen de luchthaven in Longyearbyen, de belangrijkste nederzetting op de eilanden en het Noorse vasteland, dat meer dan 800 kilometer ten zuiden ligt.

De luchthaven ontvangt ook regelmatig chartervluchten en privéjets, zo fascinerend is de unieke geografische locatie.

Een belangrijke verbinding in een fragiel gebied

Het Noordpoolgebied is een van de meest milieuvriendelijke gebieden ter wereld en het team op Svalbard Airport heeft al een eerste smaak ontvangen van de effecten van klimaatverandering. Toen de 2.300 meter lange startbaan werd gebouwd in de vroege jaren 1970, verwachtte niemand de permafrost -laag waarop deze werd gebouwd om te smelten. Maar dat is precies wat er nu gebeurt.

Permafrost wordt gedefinieerd als een vloer die minstens twee jaar bevroren blijft. Het verwarmen en smelten van de permafrost wordt een belangrijk probleem voor Svalbard, omdat de resulterende instabiliteit en instellingen gebouwen en infrastructuur beïnvloeden en het risico op aardverschuivingen en lawines vergroten.

"Tijdens de zomermaanden moeten we de landingsbaan elke dag zorgvuldig controleren omdat de grond op elk gewenst moment kan ontslaan. Dit is een uitdaging die we alleen maar verwachten in de loop van de tijd erger te worden", meldt Ragnhild Kommisrud, de luchthavenmanager, tijdens een telefoontje met CNN.

De afhankelijkheid van de kolen

Het is moeilijk te overschatten hoe belangrijk deze landingsbaan is voor de ongeveer 2500 inwoners van Svalbard. Als de luchthaven gesloten was, zouden de meeste van hun vitale benodigdheden per schip moeten worden geleverd, wat een reis van maximaal twee dagen in elke richting kan betekenen. "We hebben altijd extra personeel en materiaal hier op de luchthaven, want als er iets breekt, moeten we het zelf kunnen repareren, zonder hulp van buitenaf", legt Kommisrud uit.

Het genereren van elektriciteit is al lang een gevoelig onderwerp over Svalbard. De lokale gemeenschap is erg geïnteresseerd in het voorkomen van de opwarming van de aarde en het behoud van de onaangeroerde aard van de archipel. Tot voor kort was een groot deel van de lokale economie echter bijna volledig gebaseerd op steenkool.

Ondanks haar op afstand is Svalbard uitgerust met rijke steenkoolafzettingen, die direct naast diepe, ijsvrije fjorden liggen, waardoor de regio geschikt is voor afbraak. Onder het Svalbard -contract van 1920, dat werd ondertekend door landen als de VS, Japan en vele EU -landen, heeft Noorwegen soevereiniteit over de eilanden, maar andere contractpartners hebben ook het recht om daar economische activiteiten te ontwikkelen.

In de afgelopen tien jaar hebben de Noorse mijnen geleidelijk hun productie aangenomen. Sveagruva, een van de grootste en meest productieve mijnen op Svalbard, werd gesloten in 2020 en het gebied werd renatureerd. Een Russische kolencentrale in Barentsburg, de tweede grootste nederzetting op het eiland, blijft open, maar moet de productie verminderen volgens rapporten.

Een verandering in hernieuwbare energiebronnen

Aangezien kolen grotendeels is verdwenen, heeft Svalbard toerisme in zijn belangrijkste economische activiteit gemaakt. "Svalbard was vroeger een extreem toeristisch doel dat gericht was op de meest avontuurlijke reizigers. Het is nog steeds relatief speciaal, maar we worden steeds mainstream steeds meer", zegt Ronny Brunvoll, CEO van Visit Svalbard, een vereniging die meer dan 70 particuliere toeristische bedrijven vertegenwoordigt.

Zomer was traditioneel het hoofdseizoen, waarin verschillende cruiseschepende bedrijven expedities naar de regio aanbieden. Dit seizoen wordt echter verlengd omdat steeds meer mensen in de winter Svalbard bezoeken om te genieten van het noorderlicht, evenals in het vroege voorjaar wanneer de dagen langer zijn en nog steeds buitenactiviteiten zoals hondenslee trips en sneeuwscooterreizen mogelijk zijn.

Touring Svalbard is echter gereserveerd met enkele belangrijke. Bruniert waarschuwt voor de realiteiten ter plaatse en waarom bezoekers de stad niet zonder gids moeten verlaten. "Er is een zeer reële kans om een ​​ijsbeer te ontmoeten. Bovendien kan het weer heel abrupt veranderen. Het kan brutaal zijn. En als er iets gebeurt, verwacht dan niet op de meeste plaatsen een mobiel signaal. Je moet voorbereid zijn en weten wat je doet."

De gevaren van massatoerisme zijn nog steeds op ieders lippen. Het aantal accommodaties op Svalbard was beperkt tot 500 kamers en zal naar verwachting dat in de nabije toekomst blijven. Turismus is misschien de nieuwe 'kolen' van Svalbard, maar zowel de toeristische sector als de autoriteiten lijken zich bewust te zijn van hun verantwoordelijkheid om de onaangeroerde wildernis te beschermen die deze eilanden tot een fascinerende plek maakt.