Racja radykalna Müller: satyra pokazuje ciemną stronę Niemiec!

Racja radykalna Müller: satyra pokazuje ciemną stronę Niemiec!

Frankfurt, Deutschland - Nowa praca reżysera Nurana Davida Calisa jest w programie: „Leki. Od Mölln do Hanau”. Premiera odbędzie się w najbliższą sobotę. W tej ostrej satyrze historia Niemiec, która jest przeplatana z prawicowym ekstremizmem, została podkreślona od 1945 r. Czterej aktorzy ucieleśniają różne postacie od klaunów po konstytucyjne obrońców i komentarze w formie, która konfrontuje się dobrze z brutalnością reakcyjnych ideologii. Jak już donosi Hessenschau.de, Calis chce przekazać widzom poczucie upodmiotowienia tej satyrze, która działa jak opór artystyczny i walczy z strachem napędzanym przez prawicowych ekstremistów.

jednocześnie martwiąc się rzeczywistością

Ta premiera ma miejsce w kontekście, w którym niemieckie debaty na temat migracji i społeczeństwa wykazują niepokojące tendencje. Podczas gdy Calis prowadzi do przydatności satyry do ujawnienia absurdów i głupoty właściwych struktur, odnosi się to również do obecnej krytyki społecznej, która staje się jasna w filmie „Wrócił”. W tym filmie, jak donosi Kunstundfilm.de, historyczny Adolf Hitler, cudownie ucieleśniony przez Olivera Masucciego, jest katapultowany we współczesnym świecie. Jego powrót jest wystawiony jako opresyjna satyra, w której reakcje obywateli świadczą o przerażającym wglądu: wielu witamy przewodnika, podobnie jak nowa gwiazda telewizyjna. Młoda większość, która pokazuje zrozumienie ich głupich uprzedzeń, jest reprezentowana przez twórców filmu jako komentarz do kraju, w którym rozwijają się atakowanie i populistyczne poglądy pod radarem.

W obu projektach staje się jasne, że sztuka służy nie tylko jako rozrywka, ale także jako rodzaj broni przeciwko złowrogim prądom w społeczeństwie. Podczas gdy Calis chce ujawnić uwikłanie między prawicowym ekstremizmem a władzami, „powrócił” pokazuje na swój sposób, jak niebezpieczne ideologie mogą ponownie przenikać świadomość społeczną. W tym sensie obie instytucje ilustrują pilność tematu i wzywają do krytycznego zakwestionowania własnego stanowiska.

Intensywny dyskurs na temat niebezpieczeństw, które wyłaniają się z właściwej sceny, jest konieczny niż kiedykolwiek i jest ostro oświetlony zarówno w teatrach, jak i w filmie.