Η ζωή και η κληρονομιά του πατριωτισμού εικονίδιο Ερμίν Οριάν: Αποχαιρετισμός

Η ζωή και η κληρονομιά του πατριωτισμού εικονίδιο Ερμίν Οριάν: Αποχαιρετισμός

Η Hermine Orian, μια από τις τελευταίες εν ζωή μάρτυρες της τραγικής ιστορίας του Νοτίου Τιρόλου, πέθανε στις 16 Μαΐου 2025 σε ηλικία 106 ετών. Γεννήθηκε Αυστριακή το 1919 και βίωσε τη βίαιη ιταλοποίηση της πατρίδας της από πρώτο χέρι. Η αντίστασή της στην καταπίεση είναι ιδιαίτερα εμφανής στον ρόλο της ως δασκάλας κατακόμβης, όπου δίδασκε κρυφά γερμανόφωνα παιδιά τη δεκαετία του 1920, ενώ μόνο τα ιταλικά επιτρεπόταν ως γλώσσα διδασκαλίας. Αυτά τα «σχολεία κατακόμβης» ήταν σημάδι αντίστασης ενάντια στο φασιστικό καθεστώς, το οποίο απαγόρευσε τη γερμανική γλώσσα και ανάγκασε τον πληθυσμό να αφομοιωθεί. Η Οριάν εντάχθηκε στο δίκτυο των παράνομων δασκάλων σε ηλικία 13 ετών και μετέδωσε τις γνώσεις και την ταυτότητά της σε περιόδους καταστολής.

Έχει αναγνωριστεί με διάφορες διακρίσεις όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένου του Τάγματος Αξίας από την Πολιτεία του Τιρόλου τη δεκαετία του 1960. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τελικά της επετράπη να εργαστεί επίσημα ως δασκάλα, αλλά η μακρά αναζήτησή της για την αυστριακή υπηκοότητα παρέμεινε ανεκπλήρωτη μέχρι το θάνατό της. Στα 103α γενέθλιά της, εξέφρασε την επιθυμία να λάβει ένα κόκκινο-άσπρο-κόκκινο διαβατήριο, το οποίο απεικονίζει τις συνεχιζόμενες δυσκολίες για τον πληθυσμό του Νοτίου Τιρόλου σε σχέση με την εθνική του ταυτότητα και την ιθαγένειά του. Ο εκπρόσωπος του FPÖ στο Νότιο Τιρόλο Christofer Ranzmaier επέκρινε αυτή την παράλειψη και χαρακτήρισε επαίσχυντο το γεγονός ότι η Αυστρία αρνήθηκε στην Orian την επιθυμία της να πεθάνει ως Αυστριακή.

Διαμάχη για την ιθαγένεια

Η υπόθεση Hermine Orian είναι συμπτωματική των συνεχιζόμενων προβλημάτων των Νότιων Τιρολέων σε σχέση με την ιθαγένεια και την εθνική ταυτότητα. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν πολλές δημόσιες και πολιτικές πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της κατάστασης των κατοίκων του Νοτίου Τιρόλου. Ο Ranzmaier ζήτησε επανεξέταση της πρακτικής χορήγησης της υπηκοότητας και έκανε έκκληση να επιτραπεί στους Νότιους Τιρόλους να έχουν διπλή υπηκοότητα. Αυτό θα πρέπει επίσης να γίνει ως ένδειξη σεβασμού για την ισχυρή αυστριακή αυτοεικόνα αυτού του πληθυσμού. Η Οριάν, η οποία ήταν πιο Αυστριακή από πολλούς με ερυθρόλευκο-κόκκινο διαβατήριο, πάλεψε για την ιθαγένειά της για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ακόμη και μετά τον θάνατό της, η επιθυμία πολλών Νότιων Τιρολέων για ισότητα και αναγνώριση παραμένει.

Το 2019, το Εθνικό Συμβούλιο ενέκρινε ψήφισμα που επιτρέπει στους κατοίκους του Νοτίου Τιρόλου να έχουν διπλή υπηκοότητα, αλλά η εφαρμογή δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί. Οι τρέχουσες διαδικασίες για την αναγνώριση της ιθαγένειας βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη στο Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά οι υπεύθυνοι όπως ο υπουργός Εσωτερικών Gerhard Karner και ο καγκελάριος Karl Nehammer δεν σχολιάζουν αυτό το εκρηκτικό θέμα. Αυτό οδήγησε σε δημόσια δυσαρέσκεια, η οποία εκφράστηκε επίσης μέσω συγκεντρώσεων όπως αυτή των «Τυφεκιωτών του Νοτίου Τιρόλου» στη Βιέννη τον Απρίλιο του 2023, όταν διαδήλωσαν για τις ανησυχίες του Orian. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καρδινάλιος Schönborn τόνισε τη συνοχή της κοινότητας ως «σημάδι βιωμένης αλληλεγγύης».

Ιστορικό πλαίσιο του Νοτίου Τιρόλου

Το Νότιο Τιρόλο ανατρέχει σε μια πολυσύχναστη ιστορία που εκτείνεται από τα πρώτα χρόνια μέχρι σήμερα. Η ανεξάρτητη ιστορία ξεκίνησε με την κατοχή από τα ιταλικά στρατεύματα τον Νοέμβριο του 1918 και την επακόλουθη απώλεια από την Αυστρία μέσω της Συνθήκης του Saint-Germain το 1919. Σύμφωνα με τις δημογραφικές εξελίξεις, το Νότιο Τιρόλο είχε γερμανόφωνη πλειοψηφία 89% εκείνη την εποχή. Η φάση της ιταλικοποίησης που ξεκίνησε το 1922 επί Μουσολίνι οδήγησε σε αναγκαστικά μέτρα αφομοίωσης που επηρέασαν σοβαρά τον χαρακτήρα του Νοτίου Τιρόλου και τη γλώσσα της εκπαίδευσης. Η περιοχή είναι επομένως ένα υποδειγματικό μέρος για την αντιμετώπιση της ταυτότητας, της εθνικότητας και των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων στην Ευρώπη.

Υπάρχουν ακόμη εντάσεις μεταξύ των διαφορετικών γλωσσικών ομάδων στο Νότιο Τιρόλο, ειδικά στο εκπαιδευτικό σύστημα. Παρά την εκτεταμένη αυτοδιοίκηση μέσω του Καταστατικού της Αυτονομίας του 1972 και τη νομική αναγνώριση του λαού του Νοτίου Τιρόλου σε ποικίλα δικαιώματα, το πολιτικό κλίμα παραμένει προκλητικό. Το 2020, εγκαινιάστηκε ένα μνημείο για την άδικη διαίρεση του Τιρόλου, το οποίο συμβολίζει τη συνεχιζόμενη λαχτάρα πολλών Νότιων Τιρολέων για ενότητα και αναγνώριση. Ο θάνατος του Orian είναι μια υπενθύμιση αυτών των υψηλού προφίλ ζητημάτων των μέσων ενημέρωσης και του συνεχιζόμενου αγώνα για πολιτιστική ταυτότητα και πολιτική ισότητα.