24 najlepsze sałatki na świecie

24 najlepsze sałatki na świecie

Sałatka ma swoje korzenie w starożytnej rzymskiej tradycji, kiedy sałatę rzymską zanurzano w soli – „herbe salata” oznacza „solone liście”. Wieki po tym pochodzeniu koncepcja sałatek ewoluowała. Dla wielu sałatka to miska pełna sałat z różnymi dodatkami, które można wybierać spośród popularnych sieci sałatkowych. Inni myślą o ciepłej misce płatków zbożowych, na przykład sałatce farro, lub nawet sałatce, która nie zawiera żadnych zielonych liści, jak makaron, sałatka ziemniaczana lub sałatka coleslaw. Niektórzy uważają sałatki za marynowane dodatki na bazie cielęciny, inni zamieniają je w całe posiłki, dodając różne białka.

Różnorodność sałatek na całym świecie

Sałatki mają różne znaczenie dla różnych ludzi; Liczą się świeże składniki, konsystencja i zbilansowany dressing. Bez względu na sposób podania, sałatki mogą wiele powiedzieć o miejscu. Od Grecji, przez Meksyk, po Etiopię i Japonię – nie chodzi tylko o składniki (warzywa, zioła, liście) czy przyprawy i dressingi. Przepisy często zawierają historię, która odzwierciedla czas, miejsce i dostępność produktów. Zapytaj dowolnego szefa kuchni, a powie ci, że przygotowywanie sałatek nie jest dla osób o słabym sercu i prawdopodobnie dlatego wiele klasycznych sałatek wytrzymuje lata, z niewielkimi zmianami poza drobnymi dodatkami lub pominięciami.

Klasyczne sałatki z różnych krajów

Panzanella (Włochy)

Sałatkę włoską z chleba Panzanella zaczyna się od resztek, zwłaszcza wczorajszego chleba. W popularnej nowojorskiej restauracji Via Carota włoscy szefowie kuchni Jody Williams i Rita Sodi serwują bestseller, niezbyt papkowatą sałatkę z panzanelli w stylu toskańskim, przyrządzaną z dojrzewającego octu sherry – co może być kluczem do jej doskonałości. Jej przepis wymaga podartych, jednodniowych kawałków wiejskiego chleba zanurzonych w słonej mieszance octu sherry i chłonącej wszystkie smaki. Wzbogacone posiekanymi szalotkami, dojrzałymi pomidorami, ogórkami i selerem, wszystko to polane oliwą z oliwek i bazylią. Sałatka ma swoje początki już od wieków jako niedrogie danie przygotowywane przez toskańskich rolników z resztek i lokalnych warzyw.

Sałatka Niçoise (Francja)

Niçoise nawiązuje do francuskiego stylu gotowania, szczególnie z Nicei, gdzie znany restaurator i szef kuchni królów Auguste Escoffier udoskonalił sałatkę Niçoise, dodając ziemniaki i fasolkę szparagową do mieszanki anchois, oliwek niçoise, kaparów, tuńczyka, jajek na twardo i pomidorków koktajlowych, podaną na sałacie bostońskiej. Julia Child nazwała sałatkę Niçoise jednym ze swoich ulubionych letnich dań i nie bez powodu – jest lekka, ale pożywna i pełna smaku.

Yusheng (Singapur)

Aby rozpocząć Szczęśliwy Księżycowy Nowy Rok, Singapurczycy i Malezyjczycy mieszają razem Yusheng (lub Yee Sang), słodko-pikantną sałatkę z surowej ryby znaną jako Prosperity Toss (lub Lo Hei). Yusheng można przetłumaczyć jako „surowa ryba” i brzmi również jak chińskie określenie „wzrostu bogactwa”, co czyni go popularną przekąską podczas chińskiego Nowego Roku. Podczas typowej uczty gospodarz nakłada po kolei każdy składnik na talerz i posypuje sałatkę orzechami, nasionami, przyprawami i dressingiem. Uczestnicy podrzucają składniki – rozdrobnione warzywa, takie jak marchew, rzodkiewka daikon, bataty, ogórki i marynowany imbir, a także surową rybę – w powietrze pałeczkami tak wysoko, jak to możliwe, składając jednocześnie najlepsze życzenia noworoczne.

Sałatka Narangi (Indie)

Indyjska szefowa kuchni Asma Khan pisze w swojej książce kucharskiej „Monsoon: smaczne indyjskie przepisy na każdy dzień i każdą porę roku”, że pomimo tego, że jest gorąco i wilgotno, Indie nie mają tak szerokiej gamy sałatek w porównaniu z kulturami śródziemnomorskimi. Jednak do posiłków jedzą świeże warzywa, a jedna szczególna sałatka, którą serwuje Khan, to przyprawione danie cytrusowo-warzywne, sałatka Narangi, która składa się z pomarańczy, pokrojonych w plasterki czerwonych lub zielonych papryczek chilli, marchwi, kapusty i goździków. Jest doprawiony mieszanką miodu i octu, która jest słona, słodka i świeża z odpowiednią ilością zingu.

Sałatka Katzutz (Izrael)

Izraelsko-amerykański szef kuchni Michael Solomonov opisuje w swojej bestsellerowej książce kucharskiej „Zahav: świat izraelskiej kuchni”, że ta izraelska sałatka ma arabskie pochodzenie i jest często nazywana sałatką arabską, ale nadal jest serwowana na każdym stole w Izraelu. To po prostu świeże, posiekane ogórki, pomidory i pietruszka zmieszane w misce z oliwą z oliwek, solą koszerną i sokiem z cytryny. Na Bliskim Wschodzie orzeźwiające składniki są wszechobecne, a ponieważ pomidory i ogórki uprawiane są przez cały rok, są tanie i powszechnie dostępne.

Sałatka Siekana Z Jicamą i Pepitas (Meksyk)

W swojej brooklyńskiej restauracji Cruz del Sur szef kuchni Hugo Orozco serwuje autentyczne dania kuchni guadalajarskiej, w tym niezwykle popularną meksykańską sałatkę siekaną z Jicamą. Jicama, pochodząca z Meksyku i często spotykana w kuchni południowoamerykańskiej, dodaje przyjemnie słodkiej chrupkości każdej sałatce, zwłaszcza tej siekanej sałatce, która jest wypełniona perskimi ogórkami, pępkowymi pomarańczami, ananasem, cebulą, kolendrą i chilli, a także prażonymi pepitami (nasionami dyni) i pokrojonym awokado na wierzchu. Sos winegret z awokado przyrządza się z Tajín, soli chili i limonki, którą również posypuje się sałatkę.

Szwedzka Pressgurka (Szwecja)

Ta szwedzka sałatka z marynowanych ogórków (Gammaldags Pressgurka), zawierająca wyłącznie cienko pokrojone, mocno marynowane ogórki (w mieszance octu, wody, cukru, białego pieprzu i pietruszki), stanowi doskonały dodatek do słynnych szwedzkich klopsików i innych obfitych dań, takich jak pieczeń i owoce morza. Szybko marynowany i energicznie wyciskany (stąd nazwa „pressgurka”), ogórek jest wyciskany w celu wydobycia płynu przed przygotowaniem, a następnie marynowany w słodko-kwaśnej mieszance i pozostawiany na kilka godzin przed podaniem.

Sałatka Szopska (Bułgaria)

Najsłynniejszą sałatką Bułgarii, popularną także w całej południowo-wschodniej Europie, jest chrupiąca i kolorowa sałatka szopska, na którą składają się posiekane dojrzałe pomidory, pieczona papryka (zwykle zielona, ​​czasem czerwona), ogórki (angielskie lub perskie), ostra papryka (opcjonalnie), cebula (zwykle czerwona), a także natka pietruszki i kruchy ser sirene (podobny do fety). Podaje się go z sosem winegret z oliwy z oliwek i czasami z czarnymi oliwkami. Nazwa sałaty pochodzi od regionu Shopluk w zachodniej Bułgarii. Kolory sałaty (czerwone pomidory i papryka, zielone ogórki i biały ser) reprezentują flagę narodową. Słynna bułgarska szefowa kuchni Silvena Johan Lauta umieściła nawet przepis na sałatkę szopską w swojej książce „The Food & Cooking of Rumunia & Bulgaria”.

Ensalada de Palmitos (Argentyna)

Serca palmy, warzywo otrzymywane z kilku gatunków palm, pochodzą z Ameryki Południowej i Środkowej i sięgają czasów cywilizacji Majów. Są one niezwykle łatwo psujące się i często są krojone i marynowane w celu ich konserwacji. Można je znaleźć w sałatkach w całej Ameryce Środkowej, zwłaszcza w Argentynie. Argentyńska sałatka z sercami palmowymi (ensalada de palmitos) składa się z pokrojonych w puszki serc palmowych, posiekanych pomidorów i pokrojonych w plasterki awokado, polanych mieszanką soku z limonki i przyozdobionych dymką i kolendrą. Łatwa w przygotowaniu sałatka jest często podawana na tacy jako dodatek do cięższych dań z wołowiny.

Laphet Thoke (Birma)

Aby zachować chłód w gorącej Birmie, Birmańczycy jedzą sałatkę z liści herbaty. Birmańska sfermentowana herbata, lak hpak lub lephet, ma dymny i gorzki smak i jest podawana ze świeżymi warzywami, smażonym czosnkiem, zielonymi papryczkami chili, chrupiącymi prażonymi orzeszkami ziemnymi, smażoną fasolą, suszonymi krewetkami i prażonymi nasionami sezamu, na kapuście i polana sosem rybnym i sokiem z limonki. Birmańska szefowa kuchni Suu Khin podkreśla kulturowe znaczenie Laphet Thoke i jego centralną część wydarzeń życiowych, dużych i małych. Często Laphet Thoke podaje się z gorącą zieloną herbatą, ponieważ zawartość kofeiny w liściach herbaty sprawia, że ​​jest to raczej danie dzienne. W kalifornijskiej restauracji Birma Superstar Laphet Thoke jest bestsellerem i jest opisywany jako „impreza w ustach”.

Horiatiki (Grecja)

Przygotowując sałatkę grecką (Horiátiki salata), grecko-amerykańska szefowa kuchni Diane Kochilas namawia Amerykanów, aby unikali dodawania sałaty do jej tradycyjnego przepisu. To proste, orzeźwiające danie, nazywane w Grecji także „sałatką wiejską”, składa się z różnych dojrzałych pomidorów (pomidory łezkowe, pomidory żółte łezkowe, pomidorki koktajlowe), czerwonej cebuli, zielonej papryki, chrupiących ogórków, oliwek kalamata, oregano, oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia (najlepiej po grecku), soli i kawałka sera feta. Ta odmiana, pierwotnie znana jako danie chłopskie, zyskała na popularności w latach 60. XX wieku wraz z dodatkiem fety. Dziś sałatki greckie można znaleźć w menu restauracji na całym świecie.

Pipirrana (Hiszpania)

Ta hiszpańska letnia sałatka to orzeźwiająca mieszanka pomidorów, papryki, cebuli i ogórków polanych pikantnym winegretem. Pipirrana jest lekka, świeża i pełna smaków. W swojej książce Tapas: A Taste of Spain in America supergwiazda kuchni José Andrés podaje swoją Pipirrana Andaluza (nazwaną na cześć Andaluzji, hiszpańskiego regionu, z którego pochodzi) z tuńczykiem, ale świetnie sprawdza się również sama. Sałatka składa się z pomidorów, pokrojonej w kostkę zielonej papryki i ogórków i marynowana w mieszance oliwy z oliwek i octu sherry z odrobiną soli i ziaren czarnego pieprzu, aż będzie gotowa do podania. Szczególnie orzeźwia latem i przypomina gazpacho.

Som Tum (Tajlandia)

W Tajlandii ta chrupiąca, kwaśna tajska sałatka z papają nazywa się Som Tum i ma swoje korzenie w Laosie, ale jest niezwykle popularna i podawana przez cały rok (często spożywana co tydzień, jeśli nie codziennie) w całej Azji Południowo-Wschodniej. W Tajlandii (szczególnie w regionie Isan) powszechnie można go spotkać na ulicznych straganach, restauracjach i domach prywatnych. Aby przygotować sałatkę, czosnek, sól, orzeszki ziemne, chili, cukier i krewetki rozgniata się na pastę i miesza z sokiem z limonki i sosem rybnym, po czym wstrząśniętym startą zieloną papają, pomidorami i długą fasolą i posypuje orzeszkami ziemnymi.

Sałatka Cobb (USA)

Jak wiele wspaniałych wynalazków, sałatka Cobb zrodziła się z konieczności. Według lokalnej legendy z Los Angeles z lat 30. XX wieku Robert Cobb, właściciel restauracji Angeleno Brown Derby, skomponował pełną białka sałatkę ze składników, które znalazł w swojej lodówce: sałaty, rzeżuchy, jajek na twardo, chrupiącego bekonu, pieczonego kurczaka, awokado, pomidorów, szczypiorku i sera pleśniowego, a wszystko to posiekane i polane domowym francuskim dressingiem Derby. Sałatka ta stała się natychmiastowym klasykiem w restauracji Hollywood i często była przygotowywana na stole dla gości aż do zamknięcia restauracji w latach 80-tych.

Sałatka Tabbouleh (Liban)

Tabbouleh i tabouli to to samo; przepis opiera się na jednym głównym składniku: pietruszce. Tabbouleh, często przygotowywany z pszenicy bulgur, pietruszki, pomidorów, mięty i cebuli i mieszany z dressingiem z soku z cytryny, oliwy z oliwek, soli i pieprzu, może się różnić w zależności od osoby przygotowującej. Niektórzy dodają ogórek, a inni mogą dodać granat lub kwaśny aromat, aby nadać kwaśno-pikantnej sałatce jasną kwasowość. Szef kuchni Yotam Ottolenghi twierdzi, że istnieje jeden właściwy sposób na zrobienie tabbouleh i jest nim bulgur (nigdy kuskus). Zaleca drobno posiekać natkę pietruszki, która jest głównym składnikiem, bez użycia robota kuchennego.

Sunomono (Japonia)

Cienko pokrojone ogórki marynowane w słodko-kwaśnej mieszance octu nazywane są sunomono, czyli japońską sałatką z ogórków, typową przystawką lub dodatkiem spotykanym w japońskich restauracjach na całym świecie. Znana również jako „sałatka octowa”, nazwa pochodzi od japońskich słów „su” oznaczających ocet i „mono” oznaczających rzecz. Mówi się, że ocet pobudza apetyt, a dzięki zaledwie kilku składnikom (japońskie ogórki, cukier, sól, sos sojowy i ocet ryżowy oraz nasiona sezamu jako posypka) sałatkę tę można szybko i łatwo przygotować. Stosunkowo niedrogie i łatwe do znalezienia, pikle uzupełniają prawie każde danie i równoważą niektóre cięższe, takie jak tempura.

Szwabska sałatka ziemniaczana (Niemcy)

Tradycyjna niemiecka sałatka ziemniaczana z regionu Szwabii wykorzystuje winegret składający się zwykle z bulionu (wywaru wołowego lub warzywnego), oleju, octu i musztardy; główną cechą jest wyraźny brak majonezu, jak większość innych sałatek ziemniaczanych na świecie, i bez dodatku boczku. W Niemczech, gdzie sałatka ta nazywana jest szwabską sałatką ziemniaczaną, podawana jest w restauracjach, a także oferowana w sklepach spożywczych i w domu. Zaczyna się od woskowych ziemniaków (które mają wyższą zawartość wody i zachowują smak lepiej niż ziemniaki bardziej skrobiowe) i jest ozdobiony polewą szczypiorkową.

Gado Gado (Indonezja)

Gado-gado jest powszechne w Indonezji, gdzie jest przygotowywane w zależności od położenia geograficznego, więc składniki mogą się różnić. The New York Times zauważa, że ​​gado-gado w stolicy, Dżakarcie, zwykle zawiera dużo węglowodanów, zarówno w przypadku ziemniaków, jak i lontong (ciastek ryżowych), podczas gdy na Zachodniej Jawie lotek atah lub karedok opierają się bardziej na surowych warzywach. Sałatka zazwyczaj wykorzystuje świeże warzywa (surowe i / lub gotowane na parze), jajka na twardo, smażone tofu lub tempeh i jest podawana z sosem orzechowym (niektóre używają świeżych orzeszków ziemnych, inne przepisy wymagają masła orzechowego). Gado-gado, czyli „mieszanka”, jest tak popularne w Indonezji, że sałatka słodko-słono-kwaśna została uznana za danie narodowe.

Sałatka Shirazi (Iran)

Podobnie jak sałatka izraelska, w której wykorzystuje się pietruszkę, a nie miętę, sałatka Shirazi lub Salad-e Shirazi to perskie danie przyrządzane z pomidorów, perskich ogórków i cebuli, podawane do licznych posiłków w wielu domach w Iranie. Jasno kwaśna sałatka, nazwana na cześć miasta w południowym Iranie, ma uzupełniać dania z ryżu, bogate gulasze i kebaby, z którymi często jest podawana. To, co czyni go wyjątkowym, to dodatek verjuice (kwaśnego soku z niedojrzałych winogron i/lub jabłek) zamiast soku z cytryny, co również jest w porządku.

Sałatka Olivye (Rosja)

Rosyjska sałatka ziemniaczana, znana jako Olivye lub Salad Olivier, jest podstawą rosyjskich i ukraińskich gospodarstw domowych. Ma również znaczenie podczas obchodów Nowego Roku i jest popularny podczas spotkań rodzinnych, specjalnych okazji i uroczystych spotkań przez cały rok. Tak, to sycąca sałatka ziemniaczana (nazwana na cześć jej twórcy, rosyjskiego szefa kuchni Luciena Oliviera) i wydaje się prosta, ale wariacje na temat dodatków, takich jak warzywa (marchew, groszek i słodkie pikle), jajka i szynka (lub kurczak, a nawet bolonia) – plus majonez – nadają temu daniu nieoczekiwany zwrot w zależności od sposobu przygotowania. Sałatka ma swoje korzenie w latach 60. XIX wieku, kiedy szef kuchni Olivier pracował w restauracji Hermitage w Moskwie, gdzie ostatecznie stała się daniem popisowym lokalu.

Sałatka Waldorf (USA)

Oscar Tschirky, legendarny szwajcarski szef kuchni w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Jorku, pierwotnie opracował przepis na sałatkę Waldorf, używając zaledwie trzech składników: jabłek, selera i majonezu. Przepis New York Timesa dodaje odrobinę cytryny, ale poza tym pozostaje wierny oryginalnemu przepisowi opublikowanemu w 1896 roku i przypisywanemu „Oscarowi von Waldorfowi”. Oryginalny przepis przewidywał dwa obrane, surowe jabłka, pokrojone na małe kawałki, zmieszane z posiekanym selerem i polane „dobrym majonezem”. Sałatka, jednocześnie cierpka, chrupiąca, kremowa, słodko-kwaśna, ewoluowała nieznacznie, obejmując orzechy włoskie (dodane w latach dwudziestych XX wieku), a później rodzynki, winogrona, a nawet pianki i jajka.

Sałatka Cezar (Meksyk)

Sałatka Cezar, obecnie podstawa amerykańskich restauracji, łatwo zapomnieć o pochodzeniu sałatki Cezar z Tijuany w Meksyku. Nieco ponad 100 lat temu włoski szef kuchni Cesar Cardini przygotował „Ensalada Cesar” w hotelu Caesars. Obecny szef kuchni i właściciel restauracji, Javier Plascencia, powiedział dziennikowi Los Angeles Times, że w hotelu Caesars miesięcznie przygotowywanych jest 2500 sałatek. Niewiele zmieniło się także w tradycyjnym przygotowaniu, które odbywa się w dużej drewnianej misce wyposażonej w urządzenia mieszające. Sos stanowi podstawę sałatki i zaczyna się od pasty z sardeli, musztardy Dijon, czosnku, soku z limonki, czarnego pieprzu i wiórków parmezanu, które są dodawane; Następnie dodaj żółtko do emulgowania, trochę sosu Worcestershire i oliwę z oliwek. Doprawiona większą ilością parmezanu i podana z grzankami, składniki sałatki należy odpowiednio ubrać (w tradycyjnym meksykańskim stylu).

Timatim (Etiopia)

Timatim (po amharsku „pomidor”) salata lub sałatka pomidorowa może wydawać się prosta, ale etiopska przyprawa berbere nadaje jej niepowtarzalny charakter. Ciepła mieszanka przypraw umami (mocna z kolendrą i papryką) nie jest zbyt ostra, ale nadaje pikantnej sałatce pomidorowej dużą głębię. Robi się go po prostu z pokrojonych w kostkę pomidorów, drobno pokrojonej cebuli, czosnku i papryczki jalapeño oraz dressingu z soku z cytryny lub limonki, oliwy z oliwek, przyprawy berberyjskiej i soli. Timatim jest zazwyczaj podawany jako dodatek lub dodatek do injery, słynnego etiopskiego ciasta na gąbczastym chlebie na zakwasie.

Kachumbari (Afryka Wschodnia)

Podobnie jak wiele prostych sałatek, kachumbari (w języku suahili nazwa sałatki ze świeżych pomidorów i cebuli) to letnie danie w krajach Afryki Wschodniej, zwłaszcza w Kenii i Tanzanii. W swojej prostocie przypomina prawie dodatek lub salsę (po prostu drobno pokrojone pomidory i cebulę z chili, solą, kolendrą i sokiem z cytryny) i jest podawany z wieloma potrawami, podobnie jak sałatka colesław jest w Ameryce dodatkiem, który towarzyszy wielu posiłkom. Im dłużej stoi w marynacie, tym lepiej smakuje, dlatego nie jest zaskoczeniem, że z kachumbari często podaje się bogate dania mięsne i dziczyzny lub cięższe dania z ryżu.