De Nagasaki -atoombom en de invloed ervan op het moederschap in Japan

De Nagasaki -atoombom en de invloed ervan op het moederschap in Japan

Toen de volwassen zoon van Kikuyo Nakamura ongewone hobbels op zijn rug ontdekte, ging ze aan dat het slechts een uitslag was. Desondanks spoorde ze hem aan om naar het ziekenhuis te gaan - beter zorgvuldig dan onzorgvuldig. Hiroshi, haar tweede zoon, werd geboren in 1948, drie jaar na de atoombombardementen op Nagasaki. Als overlevende van de bomaanval had Nakamura al lang gevreesd om gezondheidsproblemen aan haar kinderen door te geven.

diagnose leukemie

In 2003, op 55 -jarige leeftijd, ging Hiroshi naar het ziekenhuis. Twee dagen verstreken zonder iets van hem te horen. Dan drie. Eindelijk een week. Uiteindelijk ging Nakamura naar het ziekenhuis, waar haar zoon haar vertelde: "Je zult verdere tests uitvoeren." De resultaten toonden aan dat hij leed aan leukemie in stadium 4 - een geavanceerde vorm van bloedkanker die zich naar andere delen van het lichaam had verspreid. Volgens Nakamura liet de arts haar weten dat ze haar zoon kanker had gegeven - en gaf aan dat de straling die hem had getroffen hem tijdens borstvoeding was overgedragen.

Een schuldbelasting en stigma

Toen Hiroshi zes maanden later stierf, bleef zijn moeder de gedachte dat ze hem zogezegd doodde; Een gedachte die haar meer dan twee decennia later martelt. "Ik werd overweldigd door schuldgevoelens en lijden ... zelfs nu geloof ik nog steeds wat de dokter zei dat ik het heeft veroorzaakt. Deze schuld blijft in mij leven", zei Nakamura, die nu 101 jaar oud is.

Na een nucleaire aanval worden mensen die werden blootgesteld aan radioactieve straling over het algemeen geadviseerd om onmiddellijk borstvoeding te stoppen. Experts benadrukken echter dat er geen concreet bewijs is dat de eerste generatie van de "Hibakusha" - de overlevenden van de atoombommen van de Tweede Wereldoorlog - kankerverwekkend materiaal kan doorgeven aan hun kinderen jaren na blootstelling.

Herinneringen aan de overlevenden

Nabij de 80e verjaardag van de Amerikaanse bomaanvallen op Hiroshima en Nagasaki delen oudere overlevenden, zoals Nakamura, meer dan 100 jaar oud-the-the-the-the-ze zolang ze kunnen. Velen van hen waren jonge vrouwen, hetzij zwanger of op de leeftijd dan de bommen vielen en leefden een groot deel van hun leven in de schaduw van angst en stigmatisering.

artsen, buren, zelfs vrienden en familie hadden hen verteld dat hun blootstelling aan stralingen kon leiden tot kinderen met ziekten of handicaps - op voorwaarde dat ze überhaupt zwanger konden worden.

Lange termijn gezondheidsrisico's

Zelfs als onvruchtbaarheid of een handicap van het kind niets te maken had met blootstelling aan straling, voelden de Hibakusha -vrouwen zich vaak beschuldigd en uitgesloten. Vrouwen met zichtbare littekens van de explosies werden geconfronteerd met huwelijksproblemen. Fysieke wonden waren moeilijker te verbergen en opgemerkt duidelijker bij een blootstelling. In een samenleving waarin de waarde van een vrouw nauw verbonden was met huwelijk en moederschap, was deze stigmatisering bijzonder schadelijk.

Dit betekende dat veel vrouwelijke overlevenden - van wie velen PTSS waren (post -traumatische stressstoornis) - "verborgen dat ze Hibakusha waren," zei Masahiro Nakashima, professor in bestralingstudies aan de Universiteit van Nagasaki.

Levenslang littekens

In sommige gevallen had blootstelling aan straling ook een impact op de tweede generatie overlevenden, afhankelijk van de tijd van zwangerschap. De embryonale fase- die meestal varieert van 5e tot de 15e week- is bijzonder gevoelig voor de ontwikkeling van hersenen en orgaan. Vrouwen die in deze periode werden blootgesteld aan straling, hadden een hoger risico op geboorte van kinderen met een verstandelijke beperking, neurologische problemen en microcefalie, volgens de Japanse-Amerikaanse stralingseffecten Research Foundation (RERF).

Verdere studies toonden aan dat Hibakusha-vrouwen zelf werden blootgesteld aan gezondheidsrisico's op de lange termijn. Uit een RERF -onderzoek uit 2012 bleek dat de blootstelling aan straling het risico op kanker voor de rest van een leven verhoogde vanwege een atoombom. Bij vrouwen op 70 -jarige leeftijd nam de snelheid van vaste kanker toe met 58 procent voor elke grijze straling die hun lichaam op de leeftijd van 30 heeft geabsorbeerd. Een grijs is een eenheid die meet hoeveel stralingsenergie een lichaam of object absorbeert.

Nakamura was 21 jaar oud en hing buiten toen de bom op 9 augustus 1945 op Nagasaki viel. Het was 5 kilometer van het epicentrum - iets buiten wat experts "totale vernietiging" noemen. De jonge moeder zag een fel licht, gevolgd door een luide knal en een enorme windvlaag die haar in de lucht slingerde. Toen ze met bewustzijn kwam, was haar huis verwoest - meubels lagen overal verspreid en glazen plusters bedekten de grond. Ze riep op tot haar eigen moeder, die haar had geholpen voor haar oudste zoon te zorgen.

Psychologisch trauma en sociale druk

Hoewel Nakamura zelf geen effect leek te hebben op blootstelling aan straling, bleef psychologisch trauma over. Ze vreesde dat het stigma ook kon veranderen in haar kleinkinderen. "Als mensen wisten dat mijn zoon stierf aan leukemie, vooral voordat ze trouwden (mijn kleinkinderen), willen anderen misschien niet dat ze trouwen. Ik zorgde ervoor dat mijn kinderen het begrepen. We hielden het in de familie en vertelden iemand hoe hij stierf," zei Nakamura.

Een andere ervaring van de overlevenden

De speciale last voor de Hibakusha -moeder is iets dat Mitsuko Yoshimura, vandaag 102 jaar oud, nooit mocht ervaren. Op jonge leeftijd gescheiden van haar ouders en zus, verlangde ze altijd naar een gezin. Ze verhuisde naar Nagasaki om een goede baan te krijgen in de loonadministratie van Mitsubish-net een paar maanden voordat de Amerikaanse troepen de bom uitschakelden en de stad in de hel veranderden.

"Toen ik de straat op stapte, zag ik mensen met bloedende hoofden, mensen met losse huid," herinnerde ze zich. Slechts één kilometer van het epicentrum van de explosie, hun overleving was een echt wonder. In de daaropvolgende maanden bleef ze de gewonde persoon. Maar haar lichaam leed ook. "Mijn haar faalde. Elke keer als ik haar probeerde te kammen met mijn handen, gingen strengen geleidelijk uit," zei Yoshimura. Ze moest ook enkele maanden na het bombardement regelmatig bloed spugen.

Ondanks al deze uitdaging trouwde ze een jaar na het einde van de oorlog. Haar man was ook een overlevende van de atoombomaanval en haar huwelijk betekende een nieuwe start voor haar als een paar. Maar het kind dat ze wilden werd nooit geboren. Ze had twee miskramen en een dode geboorte.

waardevolle leringen voor de toekomst

Yoshimura leeft nu alleen; Haar man stierf jaren geleden. In plaats daarvan zijn poppen in hun huis in Nagasaki, waar anders foto's van kinderen en kleinkinderen zouden zijn - een rustige vervanging voor wat verloren was, zoals ze zei. In hun gevorderde leeftijd weten Nakamura en Yoshimura dat ze niet veel tijd hebben. Dit geeft hen een sterkere drive om jongere generaties te verduidelijken over de gevolgen van de nucleaire oorlog.

"Mensen moeten echt goed denken. Wat brengt of verliest het? Vroeg Nakamura." Ik begrijp het niet. Maar wat ik diep voel, is de volledige zinloosheid van de oorlog, "ze vatte samen.