De geheime correspondentie tussen Bachmann en Böll onthult!

De geheime correspondentie tussen Bachmann en Böll onthult!

Niendorf, Deutschland - De publicatie van de correspondentie tussen Ingeborg Bachmann en Heinrich Böll heeft opnieuw het literaire landschap gestimuleerd. De band, bewerkt door Renate Langer, belicht de speciale vriendschap en dialoog van de twee belangrijke auteurs die elkaar in mei 1952 ontmoetten tijdens een conferentie van groep 47 in Niendorf op de Baltische Zee. In zijn voorwoord beschrijft Hans Höller de correspondentie als een soort vermijding van persoonlijke conflicten, wat essentieel was voor beide schrijvers om hun zelfbeeld te behouden en de uitdagingen van literaire zaken onder de knie te krijgen. Beide auteurs, gevangen in hun eigen zorgen, bespreken de vraag "Wat doen we uit ons leven?" In hun 122 correspondentiestukken - 58 letters van Bachmann en 64 door Böll.

De eerste brief van Bachmann aan Böll, die in december 1952 werd geschreven, is een antwoord op een verloren brief van Böll. In deze correspondentie wordt niet alleen de wederzijdse waardering duidelijk, maar ook de existentiële onzekerheid die beide schrijvers voelden. Böll, die negen jaar ouder was, had te maken met familie- en financiële zorgen, terwijl Bachmann ondanks haar talenten naar onafhankelijkheid streefde. Zonder te reageren op private onthullingen of poetologische debatten, belicht correspondentie nog steeds diepgaande onderwerpen die het leven en het werk van beide auteurs hebben gevormd.

een literaire vriendschap gedocumenteerd

Hoewel de vriendschap tussen Bachmann en Böll minder bekend is dan hun respectieve relaties met andere literaire grootte, registreren hun letters een waardevol onderdeel van hun literaire ontwikkeling. In de biografieën van beide auteurs wordt de andere meestal alleen terloops genoemd, zodat deze correspondentie als een zeldzame en de moeite waard is om te lezen, bron voor onderzoek en begrip. De publicatie van de correspondentie biedt ook een inzicht in de persoonlijke gedachten van de twee schrijvers, ver van hun beter bekende zaken en vriendschappen met anderen, zoals Max Frisch, Paul Celan of Hans Magnus Enzensberger.

De laatste brief van Böll in het deel, een uitnodiging voor een conferentie in juli 1972, markeerde een belangrijke wending in correspondentie. Bijna een jaar later, op 17 oktober 1973, ontving Böll het nieuws van de dood van Bachmann. De pijn en tederheid die Böll in zijn overlijdensadvertentie voor "Der Spiegel" uitdrukt, maken ook deel uit van de nieuwe band en illustreren de diepe verbinding tussen deze twee buitengewone persoonlijkheden van de Duitse taalliteratuur. Deze overlijdensadvertentie sluit de kloof tussen vriendschap en verlies en rondt de documentatie van een unieke literaire relatie af.

Naast de brieven van Bachmann en Böll verwijst de literaire wereld ook naar andere belangrijke werken. De nieuw gepubliceerde tekst "A Place for Coeversces" van Bachmann, beschreven als een van de meest gedurfde en experimentele, en de publicatie over Hugo Balls Dada-behuizing toont de diversiteit in het Literaire discours van Duits en de voortdurende relevantie van Bachmanns en Böll's werk in deze context.

De verwerking en publicatie van deze brieven onderstreept niet alleen de vriendschap tussen Bachmann en Böll, maar ook de complexiteit van hun artistieke en existentiële uitdagingen, die beide uiteindelijk met elkaar gecombineerd.