Παγκόσμιας κλάσης ντεμπούτο: Η Asmik Grigorian και η συγκινητική της Norma πρεμιέρα!

Παγκόσμιας κλάσης ντεμπούτο: Η Asmik Grigorian και η συγκινητική της Norma πρεμιέρα!

Στις 16 Φεβρουαρίου 2025, οι παγκοσμίου φήμης τραγουδιστές Asmik Grigorian και Aigul Akhmetshina θα βρεθούν στο Theatre an der Wien για να κάνουν το ντεμπούτο τους στην όπερα του Bellini «Norma». Η πρεμιέρα αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία, ειδικά αφού η Asmik Grigorian τραγουδά αυτόν τον ρόλο για την αείμνηστη μητέρα της, τη σοπράνο Irena Milkevičiūtė. Αυτή η σύνδεση με τη μητέρα της, η οποία ήταν μια απίστευτα ταλαντούχα Norma, κάνει την επερχόμενη εκδήλωση πολύ ξεχωριστή για τον Grigorian. Σύμφωνα με συνέντευξή της στην «Krone», ο Γκριγκόριαν τονίζει πόσο σημαντική είναι η συναισθηματική πίεση πάνω της καθώς δύο διερμηνείς παρουσιάζουν τον ίδιο ρόλο στην ίδια πόλη.

Προκλήσεις και συναισθήματα επί σκηνής

Όπως σημειώνει η Aigul Akhmetshina στον ρόλο της Adalgisa, το "Norma" είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία από οτιδήποτε έχει τραγουδήσει πριν. Η πρόκληση δεν προέρχεται μόνο από το τραγούδι, αλλά κυρίως από το συναισθηματικό βάθος των χαρακτήρων. Η ίδια η Γκριγκοριάν θυμάται συχνά τα παιδικά της χρόνια και τις αναμνήσεις της μητέρας της, ειδικά όταν κάνει πρόβες τις δραματικές σκηνές με ένα μαχαίρι. Σε μια συνομιλία με την «Kurier», προτείνει πώς η προσωπική της ιστορία και οι ανασφάλειες συνεχίζουν να την παρακινούν να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, σημειώνοντας ότι συχνά νιώθει ότι πρέπει να παλέψει για τα επιτεύγματά της.

Ο Akhmetshina περιγράφει την Adalgisa ως μια αφελή, αθώα κοπέλα που εμπλέκεται σε μια σύγκρουση, ενώ ο Grigorian εξερευνά τις πτυχές του έρωτα και του κινδύνου στο ρόλο της Norma. Και οι δύο τραγουδιστές, που κατέχουν απαιτητικούς ρόλους, φέρνουν ένα μείγμα απόγνωσης και συγκίνησης στις ερμηνείες τους, κάνοντας την πρεμιέρα αυτό το Σάββατο μια αξέχαστη εμπειρία. Αυτή η παραγωγή, στην οποία η ιστορία διαδραματίστηκε στη δεκαετία του 1950 ή του 1960, θα μπορούσε να μεταφέρει τους θεατές σε έναν συνυφασμένο κόσμο ρομαντισμού και δραματικής σύγκρουσης που υπογραμμίζει τα βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα της όπερας.

Η νευρικότητα που νιώθουν τόσο ο Grigorian όσο και ο Akhmetshina είναι εμφανής, αλλά εκφράζουν επίσης βαθιά ευγνωμοσύνη που μπόρεσαν να κάνουν αυτό το δύσκολο έργο. Σε μια στιγμή προβληματισμού, ο Γκριγκοριάν παραδέχεται ότι μερικές φορές είναι συντριπτικό να μεταφέρουμε τις προσδοκίες και την πίεση μιας τόσο διακεκριμένης οικογενειακής παράδοσης στην όπερα, ενώ ο Αχμετσίνα είναι πεπεισμένος ότι κάθε παράσταση είναι πάντα ένα βήμα μπροστά.