Όχι μόνο ένα κομμάτι χαρτί: Μεγαλώνοντας με γονείς χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ

Όχι μόνο ένα κομμάτι χαρτί: Μεγαλώνοντας με γονείς χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ

Ο πατέρας του Kimberly μεγάλωσε στο Μεξικό σε μια πολύ μικρή, δομή σκηνής. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του για τη νεολαία και ποτέ δεν επισκέφθηκε το γυμνάσιο. Η μητέρα της ζούσε επίσης στη φτώχεια. Το ζευγάρι ήθελε να ξεκινήσει μια οικογένεια, αλλά ήταν πεπεισμένος ότι το Μεξικό δεν μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά τους το μέλλον που τους αξίζει.

Η απόφαση για τη μετανάστευση

Πριν από 22 χρόνια, όταν η μητέρα της ήταν έγκυος με την μεγαλύτερη αδερφή του Kimber, το ζευγάρι έκανε ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι στα σύνορα στις ΗΠΑ. Η Kimberly, η οποία ζητά ανωνυμία, γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και, μαζί με τις δύο αδελφές της, είναι ένας μορφωμένος πολίτης των ΗΠΑ. Ωστόσο, οι γονείς της συνεχίζουν να ζουν χωρίς χαρτιά. Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, εργάζονται κάτω από το ραντάρ σε ανεπαρκώς αμειβόμενες θέσεις εργασίας που κρατούν την Αμερική - ως καθαριστικό προσωπικό, στην παιδική μέριμνα και στην κατασκευή.

Ο φόβος της απέλασης

Αν και η Kimberly λέει ότι οι γονείς της είναι επί του παρόντος ασφαλείς, ανησυχεί ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Δεδομένου ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump ξεκίνησε με τη σκληρή του γραμμή ενάντια στην παράνομη μετανάστευση και την μαζική απέλαση, η ζωή αισθάνθηκε «εξωπραγματική» και «σαν εφιάλτης» για αυτήν-και φοβάται την απώλεια των γονέων της. "Τώρα που βλέπω πώς το Trump χειρίζεται το όλο θέμα, νομίζω, ίσως δεν θα πάει καλά", είπε στο CNN.

"Αυτό που βλέπω τώρα είναι ότι χάνουμε ένα κομμάτι της ανθρωπότητας. Κανείς δεν σκέφτεται ή σας βλέπει ως άτομο, σας θεωρούν μόνο κάτι", λέει. "Οι γονείς μου μπορεί να μην έχουν χαρτιά ή νομικά έγγραφα για να ζήσουν εδώ, αλλά εξακολουθούν να είναι άνθρωποι ... ένα κομμάτι χαρτί δεν σας κάνει ανθρώπους".

Μια ζωή με φόβο

Η Kimberly και οι αδελφές της συχνά φαντάζονταν ολόκληρη τη ζωή της, πώς οι υπάλληλοι από την αμερικανική αρχή μετανάστευσης χτυπούν στις πόρτες και τραβούν τις οικογένειες. "Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί για να καθίσω στο αυτοκίνητο και να κοιτάζω συνεχώς πίσω για να δω αν τα αστυνομικά αυτοκίνητα ήταν στο δρόμο. Υπήρχαν στιγμές που οι άνθρωποι σταμάτησαν χωρίς να γνωρίζουν από πού προέρχεται το αστυνομικό αυτοκίνητο", λέει.

"Η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν πάντα σε εγρήγορση για να διασφαλίσουμε ότι όχι μόνο οδηγούμε με ασφάλεια, αλλά και να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά." Ως παιδί, μπορούσε να δει ότι οι γονείς της ήταν νευρικοί, παρόλο που προσπάθησαν να το κρύψουν. "Ήταν το πιο δύσκολο να δούμε πώς οι γονείς μου αντέδρασαν στην κατάσταση, γιατί ως γονείς πρέπει να φαίνεσαι ισχυρός και να δώσουμε στα παιδιά την αίσθηση ότι όλα είναι καλά έτσι ώστε να μην φοβούνται τον εαυτό τους, αλλά θα μπορούσα να δω τα συναισθήματά τους πολύ καθαρά".

σκληρή δουλειά και υποστήριξη

Με τα χρόνια, η οικογένειά της προσπάθησε να ζήσει με άλλους Μεξικανούς σε περιοχές για να υποστηρίξει ο ένας τον άλλον και να τα ενσωματώσει καλύτερα. Οι γονείς της εργάστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα και συχνά ήρθαν σπίτι αργά. Οι εργοδότες σας τους έδωσαν τα έγγραφα να πληρώσουν φόρους και η Kimberly τόνισε ότι οι γονείς τους συνέβαλαν πάντα στην αμερικανική οικονομία παρά το καθεστώς τους χωρίς έγγραφα.

Όταν τα κορίτσια ήταν αρκετά μεγάλα για να παραμείνουν μόνοι μετά το σχολείο, η μητέρα της άρχισε να κάνει δύο δουλειές. "Μπορεί να έχουμε περάσει δύο ώρες πριν η μητέρα μου ήρθε σπίτι, τότε μαγειρεμένο δείπνο και μας φρόντισε πριν πάει στη δεύτερη βάρδια ενώ κάναμε και μάθαμε την εργασία μας", λέει.

Η ανησυχία για το μέλλον

Οι γονείς σας σκέφτηκαν να υποβάλουν μια αίτηση για πράσινες κάρτες, αλλά άκουσαν ότι αυτό θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια και ότι θα μπορούσαν να απελαθούν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας - ένας κίνδυνος να μην μπορούν να πάρουν με τρεις μικρές κόρες. Σήμερα η Kimberly λέει ότι ανησυχεί ότι οι γονείς της θα μπορούσαν να καταγραφούν σε μια επιδρομή μετανάστευσης και έφεραν σε ένα κέντρο απέλασης - ή ακόμα και απελάθηκαν - χωρίς καμία ειδοποίηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα ήταν δύσκολο για εσάς να επικοινωνήσετε μαζί σας και να διασφαλίσετε ότι θα φτάσετε υγιείς στο Μεξικό.

Ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον

"Τώρα που βλέπω τι συμβαίνει με τον πάγο, είναι ακριβώς ο τρόπος που το φανταζόμουν ως παιδί", δήλωσε ο Kimberly. "Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν ότι οι γονείς μου θα είχαν την αίσθηση ότι όλα όσα έκαναν για εμάς θα ήταν μάταια, δεν ήταν επειδή οι αδελφές μου και έλαβα μια μεγάλη εκπαίδευση".

Εάν πρέπει να συμβεί, θα σκεφτόταν να μετακομίσει στο Μεξικό για να είναι μαζί σας - μια διστακτική επιστροφή αφού έχετε ζήσει τόσο πολύ από το αμερικανικό όνειρο που είχαν οι γονείς της γι 'αυτήν. "Υπήρχαν πολλές στιγμές που οι γονείς μου σκέφτηκαν να επιστρέψουν στο Μεξικό, εμείς, οι μικρότερες αδελφές μου και εγώ, μπορούσαμε μόνο να κλάψουμε και να πούμε στους γονείς μας ότι δεν θέλαμε να επιστρέψουμε", θυμάται.

Τώρα, ως φοιτητής, ετοιμάζεται να κάνει τα πάντα για να φροντίσει τους γονείς της, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει. "Μελετώ χημεία και πρόκειται να ξεκινήσω την κλινική μου εκπαίδευση ... οπότε ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσω να φροντίσω τους γονείς μου όπως έκαναν για μένα".

"Είμαι πραγματικά ευγνώμων που ήμουν σε θέση να κάνω αυτή την εκπαίδευση και να οικοδομήσω τις δεξιότητές μου. Ακόμη και αν πρέπει να επιστρέψουμε στο Μεξικό σε κάποιο σημείο, ξέρω ότι θα είμαι προετοιμασμένος για τα πάντα και τώρα ξέρω πώς μπορώ να δουλέψω για τα πράγματα και ότι ήμουν σε θέση να οικοδομήσω πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη εδώ και ελπίζω ότι αυτή η εμπιστοσύνη θα παραμείνει μαζί μου".