Όχι μόνο ένα κομμάτι χαρτί: Μεγαλώνοντας με γονείς χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ

Όχι μόνο ένα κομμάτι χαρτί: Μεγαλώνοντας με γονείς χωρίς έγγραφα στις ΗΠΑ

Ο πατέρας της Kimberly μεγάλωσε στο Μεξικό σε μια πολύ μικρή δομή που μοιάζει με σκηνή. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νιότης του δουλεύοντας και δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο. Η μητέρα της ζούσε και αυτή στη φτώχεια. Αν και το ζευγάρι ήθελε να κάνει οικογένεια, ήταν πεπεισμένοι ότι το Μεξικό δεν μπορούσε να προσφέρει στα παιδιά του το μέλλον που τους άξιζε.

Η απόφαση για μετανάστευση

Πριν από είκοσι δύο χρόνια, όταν η μητέρα της ήταν έγκυος στη μεγαλύτερη αδερφή της Kimber, το ζευγάρι έκανε ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι πέρα ​​από τα σύνορα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Kimberly, η οποία ζητά την ανωνυμία της, γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και, μαζί με τις δύο αδερφές της, είναι μορφωμένη πολίτης των ΗΠΑ. Ωστόσο, οι γονείς της συνεχίζουν να ζουν χωρίς χαρτιά. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες, έχουν εργαστεί υπό το ραντάρ σε χαμηλοαμειβόμενες θέσεις εργασίας που κρατούν την Αμερική σε λειτουργία — ως καθαριστές, στη φροντίδα των παιδιών και στις κατασκευές.

Ο φόβος της απέλασης

Αν και η Kimberly λέει ότι οι γονείς της είναι ασφαλείς αυτή τη στιγμή, ανησυχεί ότι αυτό μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Από τότε που ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε τη σκληρή γραμμή του ενάντια στην παράνομη μετανάστευση και τις μαζικές απελάσεις, η ζωή της φαινόταν «εξωπραγματική» και «σαν εφιάλτης» – και φοβάται ότι θα χάσει τους γονείς της. «Τώρα που βλέπω πώς χειρίζεται όλο αυτό το θέμα ο Τραμπ, νομίζω ότι τελικά δεν θα τελειώσει καλά», είπε στο CNN.

"Αυτό που βλέπω τώρα είναι ότι χάνουμε ένα κομμάτι ανθρωπιάς. Κανείς δεν σε σκέφτεται ή σε βλέπει ως άτομο, απλά σε βλέπουν ως ένα πράγμα", λέει. «Οι γονείς μου μπορεί να μην έχουν χαρτιά ή νομικά έγγραφα για να ζήσουν εδώ, αλλά εξακολουθούν να είναι άνθρωποι... ένα κομμάτι χαρτί δεν σε κάνει άνθρωπο».

Μια ζωή μέσα στον φόβο

Καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους, η Κίμπερλι και οι αδερφές της φαντάζονταν συχνά αξιωματούχους μετανάστευσης των ΗΠΑ να χτυπούν τις πόρτες και να βγάζουν οικογένειες. "Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ότι καθόμουν στο αυτοκίνητο και κοιτούσα συνεχώς πίσω μου για να δω αν υπήρχαν αυτοκίνητα της αστυνομίας στο δρόμο. Υπήρχαν στιγμές που οι άνθρωποι τραβούσαν χωρίς να ξέρουν από πού έρχονται τα αυτοκίνητα της αστυνομίας", λέει.

«Η οικογένειά μου και εγώ ήμασταν πάντα σε εγρήγορση για να διασφαλίσουμε ότι όχι μόνο οδηγούσαμε με ασφάλεια, αλλά και φαινόμαστε όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικές». Ως παιδί, μπορούσε να πει ότι οι γονείς της ήταν νευρικοί, παρόλο που προσπαθούσαν να το κρύψουν. «Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα να δω πώς αντέδρασαν οι γονείς μου στην κατάσταση γιατί ως γονιός πρέπει να φαίνεσαι δυνατός και να κάνεις τα παιδιά σου να νιώθουν ότι όλα είναι εντάξει για να μην φοβηθούν. Αλλά μπορούσα να δω τα συναισθήματά τους πολύ καθαρά».

Σκληρή δουλειά και υποστήριξη

Με τα χρόνια, η οικογένειά της προσπάθησε να ζήσει σε περιοχές με άλλους Μεξικανούς για να υποστηρίζει ο ένας τον άλλον και να ενσωματωθεί καλύτερα. Οι γονείς της δούλευαν πολλές ώρες και συχνά γύριζαν σπίτι αργά. Οι εργοδότες τους τους είχαν δώσει τα χαρτιά για να πληρώσουν φόρους και η Κίμπερλι τονίζει ότι οι γονείς της συνέβαλαν πάντα στην οικονομία των ΗΠΑ παρά το καθεστώς τους χωρίς έγγραφα.

Όταν τα κορίτσια ήταν αρκετά μεγάλα για να μείνουν μόνα τους για λίγες ώρες μετά το σχολείο, η μητέρα τους άρχισε να δουλεύει δύο δουλειές. «Περάσαμε ίσως δύο ώρες πριν έρθει η μαμά μου στο σπίτι, μετά μαγείρεψε το δείπνο και μας φρόντισε πριν πάμε στη δεύτερη βάρδια ενώ κάναμε τα μαθήματά μας και μελετούσαμε», λέει.

Ανησυχία για το μέλλον

Οι γονείς της σκέφτηκαν να κάνουν αίτηση για πράσινες κάρτες, αλλά άκουσαν ότι μπορεί να χρειαστούν χρόνια και θα μπορούσαν να απελαθούν κατά τη διάρκεια της διαδικασίας - ένα ρίσκο που δεν μπορούσαν να πάρουν με τρεις μικρές κόρες. Σήμερα, η Kimberly λέει ότι ανησυχεί ότι οι γονείς της θα μπορούσαν να συλληφθούν σε μια επιδρομή μετανάστευσης και να οδηγηθούν σε ένα κέντρο κράτησης - ή ακόμα και να απελαθούν - χωρίς καμία ειδοποίηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ήταν δύσκολο για αυτούς να επικοινωνήσουν μαζί τους και να εξασφαλίσουν ότι θα φτάσουν στο Μεξικό υγιείς.

Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον

«Τώρα που βλέπω τι συμβαίνει με το ICE, είναι ακριβώς όπως φανταζόμουν ότι θα ήταν ως παιδί», είπε η Kimberly. «Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν ότι οι γονείς μου θα ένιωθαν ότι όλα όσα έκαναν για εμάς ήταν μάταια, αλλά δεν ήταν επειδή οι αδερφές μου και εγώ λάβαμε σπουδαία εκπαίδευση».

Ωστόσο, αν έφτανε σε αυτό, θα σκεφτόταν να μετακομίσει στο Μεξικό για να είναι μαζί τους - μια απρόθυμη επιστροφή αφού έζησε τόσο μεγάλο μέρος του αμερικανικού ονείρου που είχαν οι γονείς της για εκείνη. "Υπήρχαν πολλές στιγμές που οι γονείς μου σκέφτηκαν να επιστρέψουν στο Μεξικό. Το μόνο που μπορούσαμε, οι μικρότερες αδερφές μου κι εγώ, ήταν να κλάψουμε και να πούμε στους γονείς μας ότι δεν θέλαμε να επιστρέψουμε", θυμάται.

Τώρα, ως φοιτήτρια, ετοιμάζεται να κάνει ό,τι χρειάζεται για να προσφέρει στους γονείς της, ό,τι κι αν γίνει. «Σπουδάζω χημεία και πρόκειται να ξεκινήσω την κλινική μου εκπαίδευση… έτσι ελπίζω ότι μια μέρα θα μπορέσω να φροντίσω τους γονείς μου όπως έκαναν για μένα».

"Είμαι πραγματικά ευγνώμων που μπόρεσα να κάνω αυτή την προπόνηση και να χτίσω τις δεξιότητές μου. Ακόμα κι αν χρειαστεί να επιστρέψουμε στο Μεξικό κάποια στιγμή, ξέρω ότι θα είμαι προετοιμασμένος για οτιδήποτε και ότι τώρα ξέρω πώς να υποστηρίξω τα πράγματα και ότι μπόρεσα να οικοδομήσω πολύ περισσότερη αυτοπεποίθηση εδώ και ελπίζω να μείνει μαζί μου."