Verhalen over het lot: vluchtelingen in Bulgarije en hun strijd om te overleven

Verhalen over het lot: vluchtelingen in Bulgarije en hun strijd om te overleven

De vluchtelingenramp aan de buitengrens van de EU in Bulgarije bereikt nieuwe dimensies!

In een kleine Bulgaarse plaats genaamd Harrhanli, nabij de grens met Türkiye, ontvouwt zich een drama dat de harten van mensen scheurt. Hier, waar hoop op een beter leven de brutale realiteit ontmoet, vechten vluchtelingen en asielzoekers om te overleven. Tomas, een toegewijde helper, is in shock wanneer hij de gruwelen van de laatste nacht verwerkt. 'Ze stond op het punt te sterven. Hadden we net begonnen met graven?' Vraagt ​​hij wanhopig terwijl hij op zoek is naar antwoorden.

Medische zorg in de vluchtelingenkampen is een grap! Een grote internationale NGO zou moeten helpen, maar uw arts is nauwelijks aanwezig en biedt alleen de meest rudimentaire behandelingen. Tomas en ik, als vrijwilliger, hebben zich in een park gevestigd om de behoeftigen te helpen. We behandelen alles, van ademhalingsziekten tot wonden die werden gecreëerd door dagelijkse marsen door dichte bossen en woedende rivieren.

de wrede realiteit van de vluchtelingen

De vluchtelingen die de meest gewelddadige conflicten ter wereld zijn ontvlucht, worden nu geconfronteerd met een nieuw soort geweld - dat van Frontex en de Europese grenspolitieagenten. Velen van hen dragen de littekens van hun reis terwijl ze in drukke kampen wonen die worden achtervolgd door ongedierte en ziekten. "De wonden genezen hier niet," hoor ik vaak terwijl ik de schokkende verhalen hoorde.

Een bijzonder bewegende zaak is die van Mohammed, een vluchteling uit Jalalabad. Hij vertelt me ​​over de brute aanvallen door de Servische grenspolitie, die hem versloeg met stokken en zwepen. "Ze hebben mijn teennagels afzonderlijk uit me gescheurd", meldt hij met een stoïcijnse gezichtsuitdrukking die breekt wanneer hij de woorden van Dr. Nasir hoort: "Wij zullen getuigen voor u zijn." Tranen vullen zijn ogen wanneer hij zich realiseert dat zijn lijden niet ongehoord blijft.

Halima, een zwangere vrouw die op de vlucht was, ervoer het onvoorstelbare. Ze werd geslagen door sleepboten en verloor uiteindelijk haar drie baby's. Haar verhaal is een van de velen die de wreedheid van deze reis illustreren. "Ik kan niet begrijpen wat ze heeft verloren", denk ik, terwijl ik haar een multivitamine -voorbereiding en hygiëne -artikel geef, dat verre van voldoende is.

Een sprankje hoop in duisternis

Niet alle verhalen worden gevormd door wanhoop. Ahmed, een voormalige paramedicus die hielp in Syrië, schijnt ondanks zijn eigen verdriet. Hij toont me foto's van zijn tijd in Syrië toen hij probeerde het leven te redden. "Ik heb altijd al willen helpen", zegt hij met een glimlach die in het donker gloeit.

En dan is er Hussein, een 15-jarige jongen die alleen Syrië is ontvlucht. Hij leerde zichzelf Engels en Bulgaars terwijl hij wachtte op hereniging met zijn ouders. "Ik droom ervan om leraar Engels te worden", zegt hij met een vonk van hoop in zijn ogen. Hoeveel dromen zijn hier vernietigd, hoeveel talenten blijven niet gedetecteerd?

Als ik eindelijk wacht op mijn terugvlucht naar Canada op Sofia Airport, heb ik last van de Bulgaarse grenspolitieagenten. Ik ben de enige zichtbare moslimvrouw en herken het onrecht dat hier heerst. Maar op dat moment realiseer ik me dat ik er trots op ben deel uit te maken van deze verhalen. De namen van de vluchtelingen die ik heb getroffen, zijn niet alleen cijfers of statistieken - het zijn symbolen voor moed, menselijkheid en onwrikbare hoop.

De namen van de vluchtelingen en asielzoekers die in dit artikel worden genoemd, zijn gewijzigd om hun identiteit te beschermen.

-TranSmitted door west-oost-med-mediene