Ιστορίες της μοίρας: πρόσφυγες στη Βουλγαρία και ο αγώνας τους για επιβίωση

Ιστορίες της μοίρας: πρόσφυγες στη Βουλγαρία και ο αγώνας τους για επιβίωση

Η καταστροφή των προσφύγων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ στη Βουλγαρία φτάνει σε νέες διαστάσεις!

Σε ένα μικρό βουλγαρικό μέρος που ονομάζεται Harrhanli, κοντά στα σύνορα με το Türkiye, ένα δράμα ξεδιπλώνεται που σκίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εδώ, όπου η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή συναντά βίαιη πραγματικότητα, πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο αγωνίζονται για επιβίωση. Ο Τόμας, ένας αφοσιωμένος βοηθός, είναι σοκαρισμένος όταν επεξεργάζεται τις φρίκες της τελευταίας νύχτας. "Ήταν έτοιμος να πεθάνει. Θα έπρεπε να έχουμε μόλις αρχίσει να σκάβουμε;" Ρωτάει απεγνωσμένα αναζητώντας απαντήσεις.

Η ιατρική περίθαλψη στα στρατόπεδα των προσφύγων είναι ένα αστείο! Μια μεγάλη διεθνής ΜΚΟ θα πρέπει να βοηθήσει, αλλά ο γιατρός σας είναι ελάχιστα παρών και προσφέρει μόνο τις πιο στοιχειώδεις θεραπείες. Ο Tomas και εγώ, ως εθελοντής, έχουμε εγκατασταθεί σε ένα πάρκο για να βοηθήσουμε τους άπορους. Αντιμετωπίζουμε τα πάντα, από τις αναπνευστικές ασθένειες έως τις πληγές που δημιουργήθηκαν από καθημερινές πορείες μέσω πυκνών δασών και ποταμών.

Η σκληρή πραγματικότητα των προσφύγων

Οι πρόσφυγες που έχουν εγκαταλείψει τις πιο βίαιες συγκρούσεις του κόσμου αντιμετωπίζουν τώρα ένα νέο είδος βίας - αυτό του Frontex και των ευρωπαίων υπαλλήλων της αστυνομίας. Πολλοί από αυτούς φέρουν τα σημάδια του ταξιδιού τους ενώ ζουν σε πολυσύχναστες στρατόπεδα που στοιχειοθετούνται από παράσιτα και ασθένειες. "Οι πληγές δεν θεραπεύονται εδώ", ακούω συχνά ενώ ακούω τις συγκλονιστικές ιστορίες.

Μια ιδιαίτερα κινούμενη περίπτωση είναι αυτή του Μωάμεθ, πρόσφυγας από το Jalalabad. Μου λέει για τις βάναυσες επιθέσεις της Σερβικής Αστυνομίας των Συνόρων, που τον χτύπησε με μπαστούνια και μαστίγια. "Τράβηξαν τα νύχια μου από μένα μεμονωμένα", αναφέρει με μια στωική έκφραση του προσώπου που σπάει όταν ήταν τα λόγια του Δρ Nasir ακούει: "Θα είμαστε μάρτυρες για σας". Τα δάκρυα γεμίζουν τα μάτια του όταν συνειδητοποιεί ότι το πόνο του δεν παραμένει ανήκουστο.

Η Halima, μια έγκυος γυναίκα που ήταν στο τρέξιμο, βίωσε το αδιανόητο. Ήταν ξυλοδαρμό από ρυμουλκούμενα και τελικά έχασε τα τρία μωρά της. Η ιστορία της είναι ένας από τους πολλούς που απεικονίζουν τη σκληρότητα αυτού του ταξιδιού. "Δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει χάσει", νομίζω, ενώ της δίνω ένα άρθρο προετοιμασίας πολυβιταμινών και υγιεινής, το οποίο είναι πολύ επαρκές.

Μια ακτίνα ελπίδας στο σκοτάδι

Όλες οι ιστορίες δεν διαμορφώνονται από την απελπισία. Ο Ahmed, ένας πρώην παραϊατρικός που βοήθησε στη Συρία, λάμπει παρά τη δική του θλίψη. Μου δείχνει φωτογραφίες της εποχής του στη Συρία όταν προσπάθησε να σώσει τη ζωή. «Πάντα ήθελα να βοηθήσω», λέει με ένα χαμόγελο που λάμπει στο σκοτάδι.

Και έπειτα υπάρχει ο Χουσεΐν, ένα 15χρονο αγόρι που εγκατέλειψε μόνο τη Συρία. Δίδαξε τον εαυτό του αγγλικά και βουλγαρικά ενώ περιμένει επανένωση με τους γονείς του. «Ονειρεύομαι να γίνω καθηγητής Αγγλικών», λέει με μια σπίθα ελπίδας στα μάτια του. Πόσα όνειρα έχουν καταστραφεί εδώ, πόσα ταλέντα παραμένουν ανιχνεύσιμα;

Όταν τελικά περιμένω την πτήση επιστροφής μου στον Καναδά στο αεροδρόμιο της Σόφιας, με ενοχλεί οι Βουλγαρικοί υπάλληλοι των συνόρων. Είμαι η μόνη ορατή μουσουλμανική γυναίκα και αναγνωρίζω την αδικία που επικρατεί εδώ. Αλλά εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ ότι είμαι περήφανος που είμαι μέρος αυτών των ιστοριών. Τα ονόματα των προσφύγων που έχω χτυπήσει δεν είναι μόνο αριθμοί ή στατιστικά στοιχεία - είναι σύμβολα για το θάρρος, την ανθρωπότητα και την αδιάκοπη ελπίδα.

Τα ονόματα των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο έχουν αλλάξει για να προστατεύσουν την ταυτότητά τους.

-Ταυταρισμένο από το west-ostenien-medien