Care amok: Τα παιδιά μας πληρώνουν την κατάρρευση των κοινωνικών συστημάτων!

Care amok: Τα παιδιά μας πληρώνουν την κατάρρευση των κοινωνικών συστημάτων!

Η ασφάλιση νοσηλευτικής περίθαλψης στη Γερμανία βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής αβύσσου. Αυτό που μπορεί να ακούγεται δραματικό στην αρχή είναι στην πραγματικότητα μέρος ενός μεγαλύτερου προβλήματος: ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα οδεύει προς την κατάρρευση. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι πολιτικοί είναι πιο πιθανό να συνεχίσουν να καθυστερούν το αναπόφευκτο τέλος, που πάνω απ' όλα απειλεί το μέλλον των παιδιών. Δύσκολα μπορούν να αμυνθούν από τα βάρη που τους επιβαρύνουν. Πως αναφέρει το άρθρο από το www.tichyseinblick.de, είναι αυτό το συμβόλαιο γενεών που αρχίζει να παραπαίει.

Το πρόβλημα ξεκινά από στοιχειώδεις νομικές αρχές. Για περισσότερα από εκατό χρόνια, σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα, η ανθρώπινη δικαιοπρακτική ικανότητα αρχίζει από τη γέννηση. Κατά ειρωνικό τρόπο, ωστόσο, τα παιδιά στερούνται βασικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα ψήφου, καθιστώντας τα ευάλωτα στις αποφάσεις των κυβερνώντων. Τα παιδιά είναι λοιπόν οι τέλειοι οφειλέτες - απροστάτευτοι και κυρίως αγνοούν την πολιτική χειραγώγηση.

Η αναδιανομή και οι συνέπειές της

Η αναδιανομή, ένας κεντρικός μηχανισμός στη γερμανική κοινωνική πολιτική, βασίζεται στον απλό κανόνα: Ο νέος φροντίζει τους ηλικιωμένους. Αλλά αυτό το σύστημα αρρωσταίνει ολοένα και περισσότερο επειδή η ισορροπία μεταξύ απόδοσης και απόδοσης είναι εκτός ισορροπίας. Ενώ παλαιότερα υπήρχαν τρεις έως τέσσερις πάροχοι υπηρεσιών για κάθε παραλήπτη, αυτή η αναλογία έχει πλέον επιδεινωθεί δραματικά. Ειδικότερα, η ασφάλιση μακροχρόνιας περίθαλψης, η οποία αρχικά προοριζόταν να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνικής ασφάλισης, διαβρώνεται με ταχείς ρυθμούς.

Ο Karl Lauterbach, ομοσπονδιακός υπουργός Υγείας, παραδέχτηκε πρόσφατα ότι οι εισφορές ασφάλισης νοσηλευτικής φροντίδας αυξάνονται δραματικά. Μια τάση που συνεχίζεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ασφάλισης, όπως π.χ μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο στο www.tichyseinblick.de είναι.

Ένα ηθικό δίλημμα

Ένα ιδιαίτερα κραυγαλέο παράδειγμα της αδικίας στο σύστημα παρέχεται από τη σύγκριση δύο εξαιρετικά διαφορετικών ζωών: Από τη μία, η ιστορία της Ρόζα Ρις, μητέρας εννέα παιδιών που λάμβανε μόνο ένα κλάσμα από όσα πλήρωναν τα παιδιά της στο συνταξιοδοτικό ταμείο κάθε μήνα. Από την άλλη, η αμφιλεγόμενη διευθύντρια Patricia Schlesinger, της οποίας η αδικαιολόγητα υψηλή σύνταξη εκδικάστηκε στη συνέχεια στο δικαστήριο. Το ζήτημα της δικαιοσύνης σε τέτοιες περιπτώσεις παραμένει ανοιχτή πληγή.

Αυτό το μη βιώσιμο σύστημα χρηματοδοτείται με τη μετατόπιση του χρέους στις μελλοντικές γενιές. Ενώ οι Πράσινοι προσπαθούν να προσφέρουν λύσεις με ρητορική και το SPD με το λεγόμενο κεφάλαιο γενεών, το μέλλον παραμένει αβέβαιο. Ο Olaf Scholz, ο Ομοσπονδιακός Καγκελάριος, αναγνώρισε την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα παιδικά δωμάτια του έθνους πριν από χρόνια. Αλλά αντί να σχεδιάζει ένα λογικό μέλλον, το σύστημα παρασύρεται όλο και περισσότερο στο χρέος.