Γιατί προτιμάμε να μιλάμε για το παρελθόν: Μια νέα προσέγγιση στην αντίληψη του χρόνου

Γιατί προτιμάμε να μιλάμε για το παρελθόν: Μια νέα προσέγγιση στην αντίληψη του χρόνου

Μια νέα μελέτη με επικεφαλής ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Dartmouth δείχνει ότι οι άνθρωποι είναι καλύτεροι στο να συνάγουν πληροφορίες για το παρελθόν παρά να κάνουν προβλέψεις για το μέλλον. Αυτό το αποτέλεσμα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Communications και αντιπροσωπεύει μια ενδιαφέρουσα ανατροπή σε προηγούμενη έρευνα.

Παραδοσιακά, υποτίθεται ότι οι άνθρωποι ήταν εξίσου καλοί στο να μαντεύουν τόσο το άγνωστο παρελθόν όσο και το μέλλον. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση βασίστηκε κυρίως σε απλές ακολουθίες αριθμών και σχημάτων. Τα νέα ευρήματα προέρχονται από πιο ρεαλιστικά σενάρια στα οποία οι άνθρωποι παρακολουθούν αποσπάσματα από τηλεοπτικά δράματα όπως π.χΓιατί οι γυναίκες σκοτώνουνκαιΗ προεδρίαθεωρείται.

Η πειραματική ρύθμιση

Στη μελέτη, στους συμμετέχοντες έδειξαν σκηνές από τη σειρά που βασίζεται στους χαρακτήρες. Η δουλειά τους ήταν είτε να μαντεύουν τα προηγούμενα γεγονότα είτε να κάνουν προβλέψεις για επερχόμενες ενέργειες. Τα αποτελέσματα ήταν ξεκάθαρα: τα υποκείμενα είχαν πάντα καλύτερες επιδόσεις όταν επρόκειτο να εκτιμήσουν τι συνέβη πριν σε σύγκριση με την πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων.

Ένας βασικός παράγοντας σε αυτή τη διαφορά ήταν ότι ο διάλογος των χαρακτήρων έκανε συχνά αναφορές σε γεγονότα του παρελθόντος. Τα υποκείμενα είχαν έτσι περισσότερες ενδείξεις για να δουλέψουν, κάτι που έκανε ευκολότερα τα συμπεράσματα για το παρελθόν. Σύμφωνα με τον Jeremy Manning, έναν από τους κύριους συγγραφείς και καθηγητή ψυχολογίας, αυτή ήταν μια αξιοσημείωτη πτυχή της έρευνας.

«Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι, κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι μιλούν για το παρελθόν μιάμιση φορά συχνότερα από ό,τι μιλούν για το μέλλον», εξηγεί ο Manning. Οι ερευνητές ανέλυσαν επίσης συνομιλίες από διάφορα είδη, συμπεριλαμβανομένης της λογοτεχνίας και των ταινιών, και διαπίστωσαν ότι τόσο οι φανταστικοί όσο και οι πραγματικοί χαρακτήρες εμφανίζουν αυτή την τάση.

Μια άλλη συναρπαστική πτυχή είναι η έννοια της «ψυχολογικής κατεύθυνσης βέλους του χρόνου». Αυτό το φαινόμενο περιγράφει την ανισορροπία μεταξύ της γνώσης μας για το παρελθόν και εκείνης του μέλλοντος. Ο επικεφαλής συγγραφέας Xinming Xu εξηγεί ότι αυτή η ασύμμετρη γνώση γίνεται προφανής όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους.

Εκτός από τον Manning και τον Xu, ο Ziyan Zhu του Πανεπιστημίου του Πεκίνου και ο Xueyao Zheng του Beijing Normal University συμμετείχαν επίσης στη μελέτη. Το έργο τους παρέχει νέες γνώσεις για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τον τρόπο που ερμηνεύουμε και επικοινωνούμε τις αναμνήσεις.