Αποκαλύφθηκε η μυστική αλληλογραφία Bachmann και Böll!

Αποκαλύφθηκε η μυστική αλληλογραφία Bachmann και Böll!

Η δημοσίευση της αλληλογραφίας μεταξύ της Ingeborg Bachmann και του Heinrich Böll προκάλεσε για άλλη μια φορά ενθουσιασμό στο λογοτεχνικό τοπίο. Ο τόμος, που επιμελήθηκε η Renate Langer, ρίχνει φως στην ιδιαίτερη φιλία και τον διάλογο μεταξύ των δύο σημαντικών συγγραφέων, που συναντήθηκαν τον Μάιο του 1952 κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης της Ομάδας 47 στο Niendorf στη Βαλτική Θάλασσα. Στον πρόλογό του, ο Hans Höller περιγράφει την αλληλογραφία ως έναν τρόπο αποφυγής προσωπικών συγκρούσεων, κάτι που ήταν απαραίτητο και για τους δύο συγγραφείς προκειμένου να διατηρήσουν τον αυτοσεβασμό τους και να κυριαρχήσουν στις προκλήσεις του λογοτεχνικού κόσμου. Και οι δύο συγγραφείς, παγιδευμένοι στις δικές τους ανησυχίες, συζητούν το ερώτημα «Τι κάνουμε με τη ζωή μας;» στις 122 αλληλογραφίες τους - 58 επιστολές από τον Bachmann και 64 από τον Böll.

Η πρώτη επιστολή του Bachmann στον Böll, που γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1952, είναι μια απάντηση σε μια χαμένη επιστολή του Böll. Μέσα σε αυτή την αλληλογραφία γίνεται σαφής όχι μόνο η αμοιβαία εκτίμηση, αλλά και η υπαρξιακή ανασφάλεια που ένιωθαν και οι δύο συγγραφείς. Η Böll, η οποία ήταν εννέα χρόνια μεγαλύτερη, πάλευε με οικογενειακές και οικονομικές ανησυχίες, ενώ η Bachmann προσπάθησε για ανεξαρτησία παρά τα ταλέντα της. Χωρίς να εμβαθύνουμε σε ιδιωτικές αποκαλύψεις ή ποιητικές συζητήσεις, η αλληλογραφία ωστόσο φωτίζει βαθιά θέματα που διαμόρφωσαν τη ζωή και το έργο και των δύο συγγραφέων.

Μια λογοτεχνική φιλία τεκμηριωμένη

Αν και η φιλία μεταξύ του Bachmann και του Böll είναι λιγότερο γνωστή από τις αντίστοιχες σχέσεις τους με άλλους μεγάλους της λογοτεχνίας, οι επιστολές τους αποτυπώνουν ένα πολύτιμο μέρος της λογοτεχνικής τους εξέλιξης. Στις βιογραφίες και των δύο συγγραφέων, ο άλλος αναφέρεται συνήθως μόνο εν παρόδω, επομένως αυτή η αλληλογραφία θεωρείται μια σπάνια και αξιόλογη πηγή έρευνας και κατανόησης. Η δημοσίευση της αλληλογραφίας προσφέρει επίσης μια εικόνα για τις προσωπικές σκέψεις των δύο συγγραφέων, πολύ μακριά από τις πιο γνωστές υποθέσεις και τις φιλίες τους με άλλους, όπως ο Max Frisch, ο Paul Celan και ο Hans Magnus Enzensberger.

Η τελευταία επιστολή του Böll που περιλαμβάνεται στον τόμο, μια πρόσκληση σε συνέδριο τον Ιούλιο του 1972, σηματοδοτεί μια σημαντική στροφή στην αλληλογραφία. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, στις 17 Οκτωβρίου 1973, ο Böll έλαβε την είδηση ​​του θανάτου του Bachmann. Ο πόνος και η τρυφερότητα που εκφράζει ο Böll στη νεκρολογία του για το «Der Spiegel» αποτελούν επίσης μέρος του νέου τόμου και απεικονίζουν τη βαθιά σύνδεση μεταξύ αυτών των δύο εξαιρετικών μορφών της γερμανόφωνης λογοτεχνίας. Αυτό το μοιρολόγι γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ φιλίας και απώλειας και ολοκληρώνει την τεκμηρίωση μιας μοναδικής λογοτεχνικής σχέσης.

Εκτός από τις επιστολές των Bachmann και Böll, στον λογοτεχνικό κόσμο αναφέρονται και άλλα σημαντικά έργα. Το πρόσφατα δημοσιευμένο κείμενο «A Place for Coincidences» της Bachmann, που περιγράφεται ως ένα από τα πιο τολμηρά και πειραματικά της, και η δημοσίευση για την κληρονομιά Dada του Hugo Ball δείχνουν την ποικιλομορφία στον γερμανόφωνο λογοτεχνικό λόγο και τη συνεχή συνάφεια του έργου των Bachmann και Böll σε αυτό το πλαίσιο.

Η επιμέλεια και η δημοσίευση αυτών των επιστολών δεν υπογραμμίζει μόνο τη φιλία μεταξύ Bachmann και Böll, αλλά και την πολυπλοκότητα των καλλιτεχνικών και υπαρξιακών τους προκλήσεων, που τελικά συνέδεσαν τα δύο μαζί.