De ontroerende geschiedenis van de Emmie Arbel: overleven in de schaduw van de shoah

De ontroerende geschiedenis van de Emmie Arbel: overleven in de schaduw van de shoah

Een speciaal evenement vond onlangs plaats in de Dachau City Library, waar alles draaide om het ontroerende levensverhaal van de overlevende Emmie Arbel. De kunstenaar Barbara Yelin van München, die internationaal wordt erkend voor haar artistieke prestaties, heeft het verhaal van Arbel vastgelegd in de vorm van een grafische roman. Uw werk ontving de Max en Moritz -prijs voor het artistieke onderzoek van de onderwerpen van vervolging en vlucht in het komende jaar.

Tijdens het evenement werden indrukwekkende fragmenten uit het boek van Yelin gepresenteerd, die documenteren met levende foto's van Arbel's ervaringen uit de weggave van de Westerbork-passages, evenals de concentratiekampen Ravensbrück en Bergen-Belsen. Het verhaal springt tussen verschillende periodes en biedt dus een diep inzicht in de complexe realiteit van het leven van de hoofdrolspeler.

een leven in records

Emmie Arbel, geboren in Den Haag in 1937, ervoer de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog van dichtbij. Haar familie werd gedeporteerd door de nazi's in 1942, en de wrede omstandigheden leidden tot haar moeder stierf in het concentratiekamp in 1945. Haar vader werd vermoord in Buchenwald. Ondanks deze traumatische ervaringen deed ze de stap naar Israël, waar ze Barbara Yelin ontmoette om te werken aan het internationale project "overlevingsgerichte visuele verhaal". Dit gaat over het vastleggen van de verhalen van overlevenden door kunst.

Oorspronkelijk ontworpen als een werkzaam werk van 40 pagina's met de titel "But I Live", werd het al snel duidelijk dat het niet mogelijk was om een heel leven in zo weinig ruimte te plaatsen. Dus het idee kwam voor de meer uitgebreide grafische roman "Emmie Arbel. The Color of the Memory", die vorig jaar werd gepubliceerd.

het creatieve proces

Yelin wilde aanvankelijk een professionele afstand van haar hoofdrolspeler behouden, maar liet zichzelf in toenemende mate persoonlijke inzichten krijgen in het leven van Arbel. De twee vrouwen brachten veel tijd samen door, en gedurende deze tijd onderzocht Arbel, welke van hun herinneringen moesten worden verteld en die voor altijd verborgen zouden moeten blijven. Yelin merkte op hoe belangrijk deze dagelijkse momenten waren om een authentieke indruk van het leven van Arbel te krijgen.

omgaan met uw eigen verleden is niet eenvoudig voor Arbel. Ze moest zich herinneren dat traumatische ervaringen lang waren verborgen. In het bijzonder bleven de herinneringen aan het misbruik door haar vader na de bevrijding van het concentratiekamp een uitdaging voor haar. Arbel's recensie van deze tijd wordt gekenmerkt door een opmerkelijke eerlijkheid als ze praat over hoe ze zich voelde: "Ik herinner me dat ik het me niet weet." Dit gescheurde geheugen staat centraal in de grafische roman en weerspiegelt de gevechten van Arbel.

Yelin vertegenwoordigde Arbel's herinneringen in foto's die fungeerden als "Walking Sticks" voor het verkennen van haar verleden. In momenten waarin onzekerheden plaatsvonden, stelde Yelin vragen als "Was het zo, Emmie?" En hielp Arbel's herinneringen te activeren en te reorganiseren. Het verhaal zelf is niet lineair, wat het chaotische karakter van herinneringen onderstreept.

De beslissing van de overlevenden om hun levensverhaal te delen, streeft ook een groter doel na: het hoopt dat de herinnering aan de SHOAH uniek zal blijven in de geschiedenis. De keuze van de plaats, Dachau, is van bijzonder belang, omdat het ook de historische last van het nationale socialisme draagt. De grafische roman is daarom niet alleen een kunstwerk, maar ook aan een belangrijk document dat het verhaal van Emmie Arbel behoudt en doorgeeft.

Voor meer informatie over het evenement en de grafische roman van Barbara Yelin zijn er gedetailleerde rapporten hier .