Horror, muziek en huwelijkscrisis: Chavrier's Kalkwerk op het festival!

Horror, muziek en huwelijkscrisis: Chavrier's Kalkwerk op het festival!

Vanaf 5 juni 2025 is Séverine Chavrier te zien met haar productie van Thomas Bernhards “Kalkwerk” op het Weense Festival. Deze productie is van groot belang omdat het de eerste productie van Chavrier in Oostenrijk vertegenwoordigt, hoewel deze in 2022 al met succes in Barcelona werd vertoond onder de titel “Ils nous ont oubliés”. In haar herinterpretatie van het werk combineert Chavrier claustrofobische horror en psychologische marteling met muziek, video's en vogelgeluiden. De voorstelling duurt bijna vier uur en is vormgegeven als een muzikaal gedicht over het uiteenvallen van een huwelijk.

‘Kalkwerk’, dat in 1970 verscheen, gaat over een ongelijke koppelrelatie op een geïsoleerde, steriele plek die wordt gekenmerkt door zijn wit-zwarte kleurenschema. Het stuk beschrijft het leven van de heer Konrad, een man die droomt van een geweldig essay over horen, maar faalt in zijn realiteit. Zijn vrouw, een hoofdpersoon met loopproblemen, is zwak en de context van haar leven zorgt ervoor dat meneer Konrad zich ongemakkelijk voelt. Deze interpersoonlijke spanningen worden intensief onderzocht door Chavrier, die een derde personage introduceert, een verpleegster, om het geweld dat in de relatie wordt uitgebeeld beter te illustreren.

Muzikale elementen en inspiratie

Chavriers productie overstijgt het traditionele theatrale en wordt afgewisseld met muzikale elementen. Ze omschrijft haar werk als een ‘organisch geheel’, vergelijkbaar met het concept van thema en variatie in muziek. Geïnspireerd door regisseurs als Ingmar Bergman en Stanley Kubrick laat Chavrier in haar stuk de omgeving zelf muziek worden, bijvoorbeeld door het gebruik van stemmen uit de kelder en gipspanelen die fungeren als percussie-instrumenten. Deze interface tussen geluids- en visuele representatie is bedoeld om het publiek rechtstreeks aan te spreken en emotioneel te vervoeren.

Chavrier integreerde ook zinnen van Elfriede Jelinek in de productie, waardoor een interessante verbinding ontstond tussen twee belangrijke Oostenrijkse auteurs. Deze creatieve keuze draagt ​​bij aan de karaktersynthese die je terugvindt in de productie van Chavrier door de aspecten van toezicht en controle aan te pakken.

Persoonlijke connectie met Oostenrijkse literatuur

Ondanks haar diepe affiniteit met de Oostenrijkse literatuur is dit de eerste kans voor het Oostenrijkse publiek om een ​​werk van Chavrier live te ervaren. In Zwitserland heeft ze al stappen ondernomen om een ​​jong publiek naar het theater te trekken, en haar productie ‘Aria da Capo’ combineert opera-aria’s met moderne media zoals mobiele telefoonvideo’s. Deze innovatieve aanpak suggereert dat ze het publiek in de toekomst wil blijven uitdagen met nieuwe vormen en inhoud.

Het blijft spannend om te zien hoe het Weense publiek zal reageren op de boeiende productie van Chavrier. ‘Kalkwerk’ biedt niet alleen psychologische diepgang en emotionele intensiteit, maar opent ook een discours over hedendaagse kwesties van surveillance en menselijke relaties. De voorstelling belooft een onvergetelijke ervaring te worden die zowel tot nadenken stemt als zintuiglijk is.

Tegelijkertijd blijft de complexiteit van Bernhards werk relevant in zijn betekenis voor de culturele sector. Bernhard zelf stond bekend om zijn kritische houding tegenover prijzen en de literaire wereld, wat duidelijk wordt in zijn postuum gepubliceerde werk ‘Mijn prijzen’. Terwijl Chavrier de thema's van Bernhard verkent, herinnert ze zich ook zijn ambivalente relatie tot kunst en cultuur.

Over het geheel genomen belooft de productie van “Kalkwerk” niet alleen een diep inzicht in de diepten van de menselijke psyche, maar ook een spannend onderzoek naar de culturele identiteit van Oostenrijk en de rol van kunst in onze samenleving.