Celle cleaning posse: Vluchtelingen leven als in een luxe hotel!

Celle cleaning posse: Vluchtelingen leven als in een luxe hotel!

Er wordt veel gerommeld in de Nedersaksische stad Celle! Moeilijk te geloven maar waar: de stad is dringend op zoek naar schoonmakers voor haar vluchtelingenhuizen. Maar in plaats van de bewoners zelf van bezems en dweilen te voorzien, moeten externe krachten worden ingehuurd. En het beste deel? De schoonmaker wordt betaald conform de Ambtenaren-CAO, inclusief een fikse ontberingsuitkering van 145 euro! Waarom deze toeslag nodig is voor een schoonmaakklus kunnen we alleen maar speculeren. Luidruchtig Rijdende schoenmaker Het klinkt bijna alsof het werken in een asielzoekershuis bijzondere risico’s met zich meebrengt. Dat moet je in je mond laten smelten!

De takenlijst is lang: functionele ruimtes, theekeukens, gangen en kamers in collectieve accommodaties moeten professioneel worden schoongemaakt. Gezien het feit dat een gezin met twee kinderen doorgaans minder steun krijgt dan de schoonmaker op grond van de Asielzoekerswet, leidt dit tot verhitte debatten. Waarom maken de bewoners zichzelf niet gewoon schoon, vragen sommige mensen zich af. Asielzoekers mogen niet regelmatig werken vanwege het ontbreken van een verblijfsvergunning en kunnen theoretisch zelfs hun eigen kamers niet schoonmaken zonder de bureaucratie te verstoren. Wat een bureaucratisch dilemma! Is het niet verbazingwekkend hoe een eenvoudig schoonmaakprobleem wordt omgezet in een complexe zaak?

Sensationele oplossingen of gewoon absurd?

Wat vooral ironisch is, is het feit dat ernstig gehandicapten voorrang moeten krijgen bij de selectie van sollicitanten, waaruit blijkt dat fysieke beperkingen geen reden kunnen zijn om extern schoonmaakpersoneel te zoeken. Is hier een nieuwe dimensie van gastvrijheid bereikt door vluchtelingenaccommodatie op het niveau van luxe hotels te brengen? Zou het niet eenvoudiger zijn om extra diensten toe te voegen, zoals een conciërge of een spa?

Het stadsbestuur lijkt er geen probleem mee te hebben belastinggeld uit te geven aan schoonmakers, terwijl asielzoekers leren dat de staat alles voor hen regelt. Een boodschap die elke prikkel tot integratie tegengaat. Stel je voor dat er ook rijdiensten zouden zijn voor noodzakelijke ritten naar de autoriteiten. Het openbaar vervoer is tegenwoordig immers niet alleen onbetrouwbaar geworden, maar voelt ook minder veilig aan.

Wat zegt het publiek?

Sommige publieke stemmen vragen zich af wat de prioriteiten van deze verordening zijn. Een Instagram-post van Reitchuster Volgens dit alles stellen velen dezelfde explosieve vraag: “Waarom zou de staatskas de schoonmaak van de huizen van asielzoekers overnemen?” Het is een debat dat niet alleen over de kosten gaat, maar ook over de fundamentele beginselen van integratie. Zelfs onder degenen die deze maatregelen steunen, heerst er onrust over de richting die het systeem opgaat.

Conclusie: Wat overblijft is de serieuze vraag hoe lang wij als samenleving bereid zijn steeds meer problemen te creëren die überhaupt niet bestaan. En wanneer gaan we duurzame oplossingen vinden die niet alleen eerlijk maar ook duurzaam zijn?