Vecht tegen kanker: Claudia's pad naar kracht en Joie de Vivre

Veröffentlicht:

Von:

In Wiener Neustadt, Oostenrijk, presenteert de 49-jarige Claudia Altmann-Pospischek haar verhaal over de strijd tegen borstkanker. Haar diagnose werd gesteld in juli 2013 na een kleine knoop in haar borst te voelen tijdens een vakantie. Ondanks de veilige instincten en de drang tot mammografie, verzekerde haar gynaecoloog haar aanvankelijk dat ze te jong was voor borstkanker. Maar de volharding van Claudia leidde uiteindelijk tot de verbrijzingsdiagnose: een kwaadaardige tumor die al in de lever en de botten was gestrooid.

Claudia herinnert zich de dag van de diagnose toen zij en haar man Peter in de auto zaten en bitter huilden. Ze bood hem aan om te gaan omdat ze geloofde dat haar ziekte zijn levensplannen kon verpesten. Maar Peter was onwrikbaar en weigerde. "Ik besloot om tot de laatste dag bij haar te blijven", legt hij uit, en haar relatie was alleen sterker vanwege deze moeilijke tijd.

De uitdagingen van haarverlies

Een van de eerste vragen die Claudia haar arts stelde, was of ze haar haar zou verliezen. Deze gedachte ontmoette haar zo diep dat ze het haarverlies voelde, dat 14 dagen na de eerste chemotherapie begon, een van de moeilijkste momenten in haar gevecht. Haar man schoor haar haar en ondanks het verdriet slaagden ze erin dit moment met humor te beheersen. "De bittere wijnen werden een warme lach", meldt ze.

Het was belangrijk voor Claudia om contact te houden met haar eigen schoonheid, zelfs terwijl ze fysieke veranderingen ondervond. "Ik wilde mezelf in de spiegel kunnen zien", zegt ze, dus vond ze troost in een kleine make-up en een pruik die haar "camouflagedop" werd. "Ik was bang voor medelijden met uiterlijk", geeft ze toe.

Emotionele steun van vrienden en familie

Familie en goede vrienden waren een belangrijke steun in deze moeilijke tijd. Desalniettemin merkt ze dat niet alle vriendschappen opkwamen en dat sommige mensen moeite hadden om met hun diagnose om te gaan. Een vriend bekende haar dat hij nooit goed over haar had gevraagd, uit angst haar verdrietig te maken. Claudia adviseert om open vragen te stellen om het onderwerp van gesprek te openen. "Het is belangrijk om aandacht te schenken aan de zorgen van vrienden," benadrukt ze. "Anders raak je verdwaald in de stilte van de ziekte."

De eerste twee jaar na de diagnose waren uiterst uitdagend, gekenmerkt door verblijf in het ziekenhuis en verschillende therapieën. Maar toen de verjaardag van de diagnose in 2015 een nieuwe aanpak in haar leven betekende, besloot ze zich niet te concentreren op de dood, maar om het leven op de voorgrond te brengen. "Ik wilde me concentreren op het leven", legt ze vandaag uit.

Claudia heeft sindsdien intenser gewoond, reist over de hele wereld en deelt regelmatig haar ervaringen en reflecties op haar blog "Claudia's Cancer Challenge" en op sociale media. "Ik win toch altijd de ranglijst met het slechtste verhaal," grapt ze door haar ervaringen, maar laat ook zien hoe belangrijk het is om vreugde te vinden in het dagelijks leven.

Vandaag is Claudia, elf jaar na de eerste diagnose, stabiel en gericht op het leven. "Ik zal altijd kanker hebben, maar op dit moment kan ik de ziekte goed aan", zegt ze met een heldere glimlach. Voor hen zijn hun littekens symbolen van kracht en moed. "Er is niets beter dan een binnenstraal.

Voor meer informatie en een gedetailleerd beeld van de geschiedenis van Claudia, vindt u verdere inzichten In dit artikel op www.bild.de .