Joker: Slide à deux-a muzikale psycho-carousel van gevoelens
Joker: Slide à deux-a muzikale psycho-carousel van gevoelens
De filmische wereld wordt opnieuw in spanning gehouden door de complexe figuur van de Joker. Het vervolg op de succesvolle film uit 2019, bekend als "Joker: Folie à Deux" , brengt niet alleen het verhaal van de iconische antagonist terug naar het grote scherm, maar verrassen ook met een nieuwe muzikale aanpak. Onder leiding van Todd Phillips wordt deze film gepresenteerd als een mix van jukebox -musical, psychodrama en liefdesverhaal, en het laat ons zien hoe het karakter van Arthur Fleck (opnieuw gespeeld door Joaquin Phoenix) zich ontwikkelt.
Een centraal element van de actie is het verblijf van Arthur in de Arkham -gevangenis, waar hij wacht op zijn proces voor de moord op de talkshow -gastheer Murray Franklin. De film begint in deze donkere omgeving, waar het wordt blootgesteld aan dagelijkse vernedering van de bewakers. Het is een plek die allesbehalve vriendelijk is voor Arthur en waar de humor die de bewakers van hem eisen alles behalve natuurlijk voor hem is. Maar wanneer hij Harley "Lee" Quinzel (vertegenwoordigd door Lady Gaga) ontmoet, begint het verhaal zich op te bouwen en een nieuwe wending te nemen.
Een muzikale benadering van het verhaal van de Joker
Verrassend genoeg kondigde Phillips de film aan als een musical, die niet onmiddellijk werd verwacht vanwege de sombere en psychologische tonen van de eerste film. "Joker: Slide à Deux" biedt een verscheidenheid aan klassieke nummers zoals "Slap That Bass" en "What the World Need Now is Love", wat leidt tot een opwindend contrast met de brutale onderwerpen van het origineel. Deze muziek gaat verder dan alleen entertainment - het wordt een beslissend element in het verhaal en weerspiegelt Arthurs innerlijke gevechten.
De liefde tussen Arthur en Harley wordt getekend als een explosieve en chaotische romantiek. Terwijl Arthur troost vindt in zijn muzikale fantasieën, wordt hij ook geconfronteerd met de verwachtingen en de druk die zijn nieuwe relatie met zich meebrengt. Deze dynamiek tussen de twee protagonisten laat ruimte voor creatieve interpretaties over afhankelijkheid en wederzijdse idealisatie.
Phillips vertegenwoordigt niet alleen Arthur als de wanhopige, verkeerd begrepen antihelden, maar belicht ook hoe zijn door toxische mannelijkheid geassocieerde treinen kunnen ervoor zorgen dat hij in een romantische obsessie kantelt. In de loop van de geschiedenis wordt Arthur's verval en de vraag of hij echt de held van zijn volgelingen wil zijn, steeds centraaler. Dit dreigt te veranderen in een mozaïek zonder een duidelijke richting, die sommige recensenten als zwakte in de film noemen.
Het werk is in de schaduw van een gewelddadig debat over zijn verhalende erfenis. Critici vragen zich af of de filmische weergave van mannelijkheid en het kritische argument verloren is gegaan vanaf het eerste deel. "Joker: dia à deux" lijkt een poging te zijn om rekening te houden met de eerdere kritiek, maar het resultaat blijft ambivalent en soms onsamenhangend.
Over het algemeen brengt de film een verbazingwekkende caleidoscoop van muzikale invloeden en emotionele conflicten, maar biedt ook veel materiaal voor discussies over de onderwerpen ervan en de manier waarop ze worden gepresenteerd. Talloze verwachtingen van de fans en critici worden op de proef gesteld, terwijl de complexe relatie tussen Arthur en Harley de vraag oproept wat het echt betekent om liefde en angst te laten.
Kommentare (0)