Familie hereniging voor vluchtelingen: overheidstops voor zes maanden!

Familie hereniging voor vluchtelingen: overheidstops voor zes maanden!

Vienna, Österreich - De turquoise-rode coalitie in Oostenrijk heeft in de ministerrat besloten om de familiale hereniging voor vluchtelingen tijdelijk op te schorten. Deze maatregel wordt van kracht na publicatie in de Federal Law Gazette en zal aanvankelijk zes maanden aanvragen. Minister van Binnenlandse Zaken Gerhard Karner geeft de belangrijkste redenen om het onderwijs en het sociale systeem te overbelasten, evenals bezorgdheid over veiligheidsbeleid. Verwacht wordt dat de verordening tegen september 2026 kan worden verlengd als de situatie vereist. Gedurende deze tijd kunnen vluchtelingen aanvragen blijven indienen voor gezinshereniging bij de Oostenrijkse representatieve autoriteiten in het buitenland, maar de verwerkingsperiode is opgeschort, wat leidt tot aanzienlijke vertragingen.

Vooral gevoelige gevallen, zoals die van minderjarigen die zonder verzorgers wonen, of die waarin kinderen in Oostenrijk die dringend een ouder nodig hebben die gemachtigd is om een wettelijke voogd te hebben, zijn uitgesloten van deze verordening. Alle andere toepassingen worden echter voor onbepaalde tijd vertraagd. Volgens de officiële statistieken werden in totaal 219.525 beschermende subsidies geregistreerd tussen 2015 en 2024, waarvan 95.450 minderjarigen, 41.330 vrouwen en 6.665 niet -begeleide minderjarigen worden getroffen. De overbelasting op het gebied van onderwijs houdt zich vooral bezig met kleuterscholen en scholen, en een toename van de criminaliteit en door haatmisdrijven en anti -semitisme wordt waargenomen.

Sociale en psychologische effecten

De beslissing van de federale overheid maakt veel vluchtelingen hard. In Duitsland wordt ook een vergelijkbare regelgeving gezocht, die tijdelijk de hereniging van de gezinswegen voor mensen met een beperkte beschermingstatus moet opschorten. Voor veel mensen die worden beschermd door dochterbescherming, kan dit jaren van scheiding van hun families betekenen. De druk op de getroffenen is enorm omdat ze worden geconfronteerd met sociale en psychologische gevolgen van deze scheiding. Voorbeelden zoals die van de negen -jaar dove dove Youlia en haar vader Abdulaziz laten zien hoe pijnlijk deze situaties zijn. Abdulaziz, die samen met zijn dochter in Braunschweig woont, heeft twee jaar geleden een aanvraag ingediend voor gezinshereniging voor zijn vrouw en twee zonen in Syrië. Ondanks de dagelijkse telefoontjes blijft de onzekerheid over de toekomst.

In Duitsland, ongeveer 381.000 mensen met de status van de dochterbescherming, die meestal afkomstig zijn uit Syrië, Somalië, Jemen, Afghanistan en Eritrea. Tegen 19 februari 2025 wachtten ongeveer 2.800 mensen met dochterbescherming op gezinshereniging. Eind juni zal de Bondsdag stemmen over een overeenkomstig ontwerpwet dat bedoeld is om de onregelmatige migratie te beperken en de gemeenten te verlichten. Migratieonderzoekers en mensenrechtenorganisaties uiten hun bezorgdheid omdat de voorschriften de juridische toegang tot de hereniging van het gezin aanzienlijk kunnen beperken. Het debat over dit beleid is niet nieuw, omdat tussen 2016 en 2018 de familiebeheer ook tijdelijk werd blootgesteld aan degenen die recht hebben op dochteronderneming.

overwegingen over migratiebeleid

De kritiek op de nieuwe voorschriften blijft niet ongehoord. Veel mensenrechtenorganisaties waarschuwen voor de psychologische stress veroorzaakt door de scheidingen van families. Er wordt benadrukt dat het vermogen om de ontvangstbureaus te integreren aanzienlijk is belast. Gevallen zoals de Syrische vluchteling Mohammed, die een alleenstaande ouder leeft met zijn ernstig gehandicapte zoon, illustreren dat familie hereniging is voor veel van de laatste sprankje hoop. De juridische grondslagen van familiebeheer voor degenen die recht hebben op de dochteronderneming zijn ingewikkeld omdat de EU -richtlijn niet van toepassing is op gezinshereniging in deze gevallen, maar de Duitse grondwet en het Europees Verdrag inzake mensenrechten moeten worden waargenomen.

Een ander aspect dat kritisch wordt verlicht, is de lange procedure voor het geven van een visum, dat vaak tussen zes maanden en meer dan twee jaar kan duren. Dit feit kan het voor veel gezinnen onmogelijk maken om hun familieleden op tijd goed te maken. De verantwoordelijkheid is nu steeds vaker met de politieke beslissing -makers die op de juiste manier moeten reageren op de uitdagingen.