Die geheime Korrespondenz zwischen Bachmann und Böll enthüllt!

Die geheime Korrespondenz zwischen Bachmann und Böll enthüllt!

Niendorf, Deutschland - Publikacja korespondencji między Ingeborg Bachmann i Heinrich Böll ponownie stymulowała krajobraz literacki. Zespół, pod redakcją Renate Langer, oświetla specjalną przyjaźń i dialog dwóch ważnych autorów, którzy spotkali się w maju 1952 r. Podczas konferencji grupy 47 w Niendorf na Morzu Bałtyckim. W swoim przedmowie Hans Höller opisuje korespondencję jako rodzaj unikania osobistych konfliktów, co było niezbędne dla obu pisarzy, aby zachować swoją samoocenę i opanować wyzwania związane z biznesem literackim. Obaj autorzy, uwięzieni własnymi obawami, omawiają pytanie „co robimy z naszego życia?” W ich 122 elementach korespondencyjnych - 58 liter od Bachmanna i 64 autorstwa Bölla.

Pierwszy list od Bachmanna do Böll, który został napisany w grudniu 1952 r., Jest odpowiedzią na utracony list od Bölla. W tej korespondencji nie tylko wzajemne uznanie staje się jasne, ale także niepewność egzystencjalna, którą odczuwali obaj pisarze. Böll, która była dziewięć lat starsza, musiała radzić sobie z zmartwieniami rodzinnymi i finansowymi, podczas gdy Bachmann dążyła do niepodległości pomimo swoich talentów. Nie odpowiadając na prywatne objawienia lub debaty poetacyjne, korespondencja wciąż oświetla głębokie tematy, które ukształtowały życie i pracę obu autorów.

Przyjaźń literacka udokumentowana

Chociaż przyjaźń między Bachmannem i Böllem jest mniej znana niż ich odpowiednie relacje z innymi rozmiarami literackimi, ich listy odnotowują cenną część ich rozwoju literackiego. W biografii obu autorów drugi jest zwykle wspomniany tylko mijając, tak że ta korespondencja jest uważana za rzadkie i warte czytania źródła badań i zrozumienia. Publikacja korespondencji oferuje również wgląd w osobiste myśli dwóch pisarzy, z dala od ich bardziej znanych spraw i przyjaźni z innymi, takimi jak Max Frisch, Paul Celan lub Hans Magnus Enzensberger.

Ostatni list z Böll zawarty w tomie, zaproszenie na konferencję w lipcu 1972 r., Oznaczało ważny zwrot w korespondencji. Prawie rok później, 17 października 1973 r., Böll otrzymał wiadomość o śmierci Bachmanna. Ból i delikatność, jaką Böll wyraża w swoim nekrologu dla „der Spiegel”, są również częścią nowego zespołu i ilustrują głębokie połączenie między tymi dwiema niezwykłymi osobowościami literatury niemieckiej. Nekrogi ten zamyka lukę między przyjaźnią a stratą i zaciska dokumentację unikalnego związku literackiego.

Oprócz listów Bachmanna i Bölla świat literacki odnosi się również do innych ważnych dzieł. Nowo opublikowany tekst „Place for Cointionences” Bachmanna, opisany jako jeden z jego najbardziej odważnych i eksperymentalnych, oraz publikacja na temat Hugo Balls Dada Excluose pokazuje różnorodność w niemieckojęzycznym dyskursie literackim oraz ciągłe znaczenie Bachmannów i prac Bölla w tym kontekście.

Przetwarzanie i publikacja tych listów nie tylko podkreśla przyjaźń między Bachmannem i Böllem, ale także złożoność ich wyzwań artystycznych i egzystencjalnych, które ostatecznie połączyły się ze sobą.