Ujawniono tajną korespondencję Bachmanna i Bölla!

Ujawniono tajną korespondencję Bachmanna i Bölla!

Publikacja korespondencji Ingeborg Bachmann i Heinricha Bölla po raz kolejny wywołała poruszenie w środowisku literackim. Tom pod redakcją Renate Langer rzuca światło na szczególną przyjaźń i dialog między dwoma ważnymi autorami, którzy poznali się w maju 1952 roku podczas spotkania Grupy 47 w Niendorf nad Morzem Bałtyckim. Hans Höller w przedmowie opisuje korespondencję jako sposób na uniknięcie osobistych konfliktów, który był dla obu pisarzy niezbędny, aby zachować szacunek do samego siebie i stawić czoła wyzwaniom literackiego świata. Obydwaj autorzy, pogrążeni we własnych zmartwieniach, zastanawiają się nad pytaniem: „Co zrobimy ze swoim życiem?” w 122 korespondencjach – 58 listów od Bachmanna i 64 od Bölla.

Pierwszy list Bachmanna do Bölla, napisany w grudniu 1952 roku, jest odpowiedzią na zaginiony list Bölla. W tej korespondencji staje się jasne nie tylko wzajemne uznanie, ale także egzystencjalna niepewność, którą odczuwali obaj autorzy. Starsza o dziewięć lat Böll borykała się z problemami rodzinnymi i finansowymi, natomiast Bachmann pomimo swoich talentów dążyła do niezależności. Nie wchodząc w prywatne rewelacje ani w debaty poetologiczne, korespondencja rzuca jednak światło na głębokie tematy, które ukształtowały życie i twórczość obu autorów.

Udokumentowana przyjaźń literacka

Chociaż przyjaźń między Bachmannem i Böllem jest mniej znana niż ich relacje z innymi mistrzami literatury, ich listy stanowią cenną część ich rozwoju literackiego. W biografiach obu autorów ten drugi jest zwykle wspominany mimochodem, dlatego korespondencję tę uważa się za rzadkie i wartościowe źródło badań i zrozumienia. Publikacja korespondencji daje także wgląd w osobiste przemyślenia obu pisarzy, z dala od ich bardziej znanych romansów i przyjaźni z innymi, takimi jak Max Frisch, Paul Celan i Hans Magnus Enzensberger.

Zawarty w tomie ostatni list od Bölla, będący zaproszeniem na konferencję w lipcu 1972 r., wyznacza ważny zwrot w korespondencji. Niemal rok później, 17 października 1973 roku, Böll otrzymał wiadomość o śmierci Bachmanna. Ból i czułość, które Böll wyraża w swoim nekrologu dla „Der Spiegel”, są również częścią nowego tomu i ilustrują głęboki związek między tymi dwiema niezwykłymi postaciami w literaturze niemieckojęzycznej. Ten nekrolog wypełnia lukę pomiędzy przyjaźnią a stratą i uzupełnia dokumentację wyjątkowej relacji literackiej.

Oprócz listów Bachmanna i Bölla w świecie literackim przywoływane są także inne ważne dzieła. Nowo opublikowany tekst „A Place for Coincidences” Bachmann, określany jako jeden z jej najbardziej śmiałych i eksperymentalnych, oraz publikacja poświęcona dziedzictwu Dada po Hugo Ballu ukazują różnorodność niemieckojęzycznego dyskursu literackiego oraz nieustającą aktualność twórczości Bachmanna i Bölla w tym kontekście.

Redakcja i publikacja tych listów nie tylko podkreśla przyjaźń Bachmanna i Bölla, ale także złożoność stojących przed nimi wyzwań artystycznych i egzystencjalnych, które ostatecznie ich połączyły.