Pan Karl: Wiedeński monolog o oportunizmie i historii

Pan Karl: Wiedeński monolog o oportunizmie i historii

Wien, Österreich - Pierwsza transmisja „Der Herr Karl” 15 listopada 1961 r. Była wydarzeniem epokowym w austriackim krajobrazie medialnym. Napisany przez Helmut Tabitingera i Carla Merza i wystawiony przez Ericha Neuburga, jeden monolog nie tylko przyniósł rozrywkę, ale jednocześnie włożył na przetestowanie samego siebie wielu Austriaków. Jako pozornie nieszkodliwy magazyn Delicat -coast, bohater, oportunistyczny pan Karl, odsłania często tłumione podejrzane strony austriackiej historii i polityki, zwłaszcza obsługę narodowego socjalizmu. Ten antybohater, który otrzymał uroczy uśmiech, jest narażony jako wspólnik przeszłości, co spowodowało oburzenie oburzenia, takiego jak nie

monolog pełen sprzeczności

Pan Karl jest złożoną postacią, która stała się przez lata jako ucieleśnienie „typowych wiedeńczyków”. Opowiada swoją historię życiową z obozu branży spożywczej i zastanawia się nad politycznymi wstrząsami w Austrii od pierwszej republiki do okresu post -war. Najpierw mały socjalista, Karl Schnell, okazuje się być kolegą i oportunistą, który chętnie dostosowuje się do odpowiedniej władzy politycznej. Wspólna wiara ofiary, że Austria była pierwszą „ofiarą” narodowego socjalizmu, jest kwestionowana przez reprezentację pana Karla Scharfa. Promieniowanie tego utworu złamało tabuły i doprowadziło do burzy protestacyjnej w populacji, ponieważ wielu czytelników nie chciało się rozpoznać w roli oportunistycznego biegacza, a także wikipedia notes .

Przez dziesięciolecia „Pan Karl” potwierdził się jako jeden z najważniejszych dzieł w literaturze austriackiej post -war. Satyryczne wytłoczenie utworu monologu, w połączeniu z charakterystycznym dialektu Taltingera, wciąż przemawia do publiczności i tworzy związek między wydarzeniami historycznymi a dzisiejszym społeczeństwem. Pan Karl, który został ucieleśniony przez aktora takiego jak Klaus Rott lub wreszcie Andreas Vitásek, pozostaje nie tylko częścią sceny kulturowej wiedeńskiej, ale także lustrem ludzkiej natury i „banalności zła”, którą opisała także Hannah Arendt.