Gecensureerde stemmen: tentoonstelling op vlucht en geheugen in Saksen

Gecensureerde stemmen: tentoonstelling op vlucht en geheugen in Saksen

Dresden. De laatste tijd met de titel "Het is niet stil in mijn hoofd" voor opwinding in Saksen. Deze show toont indrukwekkende foto's en bewegende teksten van vluchtelingen die in deze staat wonen of hebben gewoond. Al op verschillende plaatsen, waaronder AUE, Halberstadt en Chemnitz, werd het met groot succes gepresenteerd. De huidige locatie in de St. Heinrich Monastery Church in PiRNA zou slechts een tijdelijke oplossing moeten zijn, omdat de tentoonstelling oorspronkelijk zou worden gehouden in het Pirna District Office. Dit plan werd echter vernietigd door een annulering van de districtsbestuurder Michael Geisler (CDU), die de krantenkoppen landelijk maakte.

Geisler verklaarde dat sommige tekstpassages in de tentoonstelling, zoals "we zijn opgesloten als achter een muur", ongenoegen hebben veroorzaakt bij de burgers en werknemers van de districtsbeheerder. Dergelijke verklaringen wekten blijkbaar onbeperking op en leidden tot klachten. Deze beslissing roept vragen op: mogen vluchtelingen hun verhalen vrijelijk vertellen, of wordt van hen verwacht dat ze altijd dankbaarheid tonen en negatieve aspecten behouden? Leonore Lobeck, een van de organisatoren, verdedigt de tentoonstelling door te benadrukken dat waar de tentoonstelling al is gepresenteerd, de intentie en de boodschap werden begrepen.

De stemmen van de gevlucht

De tentoonstelling presenteert 35 vluchtelingen uit verschillende landen die hun verhalen vertellen: uit Escape from Home, de moeilijke omstandigheden tijdens de reis naar integratie in Saksen. Een centrale zin komt van Abdiwal M. uit Somalië: "Niemand verlaat zijn huis vrijwillig". Deze eenvoudige maar diepgaande woorden drukken uit wat veel vluchtelingen voelen. Gezien het huidige politieke klimaat, dat vaak wordt gevormd door scepsis tegenover migranten, is het vooral belangrijk om deze verhalen te horen.

De onderwerpen variëren van behulpzaamheid en vriendschappen tot afwijzing en eenzaamheid. Aissatou uit Guinee spreekt over haar dromen om een betere toekomst in Duitsland te vinden en geeft de moeilijkheden aan waarmee veel migranten worden geconfronteerd, inclusief de constante strijd om erkenning en het overwinnen van vooroordelen: "Ik wil een goede toekomst.

Een ander rapport komt van Aliahmad uit Afghanistan, die beschrijft hoe hij en zijn familie naar Duitsland zijn gekomen. Hij benadrukt dat het begin moeilijk was, maar dat het leven nu is verbeterd. Hij ziet een positieve ontwikkeling in de vorming van zijn kinderen en hun integratie in de samenleving.

Annulering van de tentoonstelling in het districtskantoor

In een democratisch land als Duitsland zou het eigenlijk een kwestie moeten zijn dat ook kritische stemmen worden gehoord. Het feit dat een belangrijke tentoonstelling, die bedoeld is om empathie en begrip voor vluchtelingen te bevorderen, wordt afgetrokken van het publiek vanwege klachten, roept serieuze vragen op. Districtsbeheerder Michael Geisler wordt hierover kritisch bekeken, vooral gezien de manipulatieve presentatie van de inhoud van de tentoonstelling, die hij als problematisch beschouwde. In wezen gaat het over dat elke stem, inclusief die van de vluchtelingen, moet worden gehoord.

De tentoonstelling gaat niet alleen aan op de uitdagingen waarmee veel vluchtelingen worden geconfronteerd, maar biedt ook inzichten in de culturele verschillen en de verscheidenheid aan ervaringen. Abdiwal M. klaagt alleen over racisme en politiecontroles vanwege zijn huidskleur, wat hem verdrietig maakt. Hij legt uit dat, ondanks het beoogde betere leven in Duitsland, er altijd gedachten zijn aan uw eigen familie thuis. Voor velen is de vlucht niet alleen een fysieke handeling, maar een emotioneel proces vol verlies en hoop.

Op 14 oktober zal de tentoonstelling in de Nicolaikirche Grünhain strijden in de volgende stop en de verhalen blijven presenteren van degenen die proberen te overleven en na te streven voor een beter leven. Het is te hopen dat de stemmen van de vluchtelingen worden gehoord en gerespecteerd.