Denkende nieuwe leeftijdsgrenzen: discriminatie of noodzakelijke oriëntatie?

Denkende nieuwe leeftijdsgrenzen: discriminatie of noodzakelijke oriëntatie?

De sociale perceptie van leeftijd is de afgelopen jaren veel veranderd. Hoewel leeftijd traditioneel wordt gezien als een rigide getal in het paspoort, wordt het steeds duidelijker dat de realiteit complexer is. De sociologen professor Claudia Vogel van de Neubrandenburg University of Applied Sciences en professor Harald Künemund van de Universiteit van Vechta bespreken nu hoe leeftijdsgrenzen in de wetenschap en de samenleving nauwkeuriger en adequaat kunnen worden gedefinieerd.

In hun huidige keynote over het gerontologie en het geriatrische congres in Kassel bespreken de twee experts dat leeftijdscategorisaties vaak problematisch zijn. Deze limieten, of het nu het begin is van verplichte scholing of de standaard leeftijdsgrens voor pensioenreferentie, kunnen niet alleen worden beschouwd als discriminatie, maar dienen ook als noodzakelijke oriëntatiehulpmiddelen. Volgens Vogel wordt het begin van de hoge alarm vaak willekeurig op 80 of 85 jaar vastgesteld zonder rekening te houden met de individuele realiteit van het leven.

De diverse rol van leeftijdsgrenzen

Een centrale kennis van de twee wetenschappers is dat leeftijdsgrenzen verschillende functies vervullen. Ze kunnen als oriëntatie dienen en nodig zijn om bepaalde sociale regels te bepalen. Desalniettemin moet de discussie over leeftijdsgrenzen niet alleen uit economische overwegingen worden geleid. "Leeftijdslimieten worden continu onderhandeld en aangepast", legt Vogel uit. Er wordt echter vaak geen rekening gehouden met dat ze ook de bescherming van bepaalde groepen mensen kunnen dienen.

Künemund wijst erop dat het bepalen van leeftijdsgrenzen zoals verplichte scholing of geschiktheid belangrijk is om een gelijke behandeling in de samenleving te waarborgen. Het gaat erom dat nadelen kunnen worden vermeden door duidelijke regels. Beide wetenschappers pleiten dat toekomstig onderzoek niet moet worden gericht op de leeftijd van de kalender. In plaats daarvan zou het logischer zijn om te kijken naar specifieke levensfenomenen zoals cognitieve veranderingen of sociaal isolement bij ouderen.

Het doel van dit argument is een gedifferentieerd beeld van leeftijd. Het is belangrijk voor de twee wetenschappers dat leeftijdsgrenzen niet alleen worden gezien als een rigide aanwijzing, maar dat ze worden begrepen in de context van het individuele leven. Dit kan een nieuw perspectief bieden op veroudering en de bijbehorende uitdagingen.

over de wetenschappers

Professor Claudia Vogel heeft sinds 2021 de voorzitter van sociologie en kwantitatief sociaal onderzoek gehouden aan de Neubrandenburg University of Applied Sciences. Daarvoor leidde ze de Duitse ouderdombasis en is actief in verschillende gespecialiseerde commissies. Professor Harald Künemund, die sinds 2006 aan de Universiteit van Vechta werkt, heeft eerder onderzocht de vrije Universiteit van Berlijn en richt zich op de sociale participatie van ouderen en onderzoek naar veroudering.

De twee experts zijn het erover eens dat een uitgebreide discussie over leeftijdsgrenzen nodig is om aan de behoeften en realiteit van de oudere generatie te voldoen. Deze dialogen kunnen niet alleen belangrijke impulsen in de wetenschap geven, maar ook in de brede samenleving. Voor meer informatie kunnen de gedetailleerde overwegingen van de twee wetenschappers bijvoorbeeld worden gevonden op idw-on line.de